Το διήμερο ταξίδι της Προέδρου της Δημοκρατίας, Κατερίνας Σακελλαροπούλου στο Καστελόριζο έφτασε στο τέλος της.. Από το πρωί της Κυριακής 13 Σεπτεμβρίου όταν το αεροσκάφος έφυγε από το αεροδρόμιο της Ελευσίνας για Ρόδο κι από εκεί για το Καστελλόριζο έως την επιστροφή της χθες, όλοι εντός κι εκτός συνόρων κοίταζαν την συμπεριφορά της Προέδρου. Και όπως αποδεικνύεται τα πήγε μία χαρά. Χαρακτηριστκή είναι η αναφορά του Παύλου Τσίμα στην “Καθημερινή” που μιλάει για “τεστ” και ανάμεσα στα άλλα διαβάζουμε
” Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, στην πρώτη δύσκολη αποστολή της θητείας της, έπρεπε να φέρει ένα μήνυμα συμπαράστασης και ενθάρρυνσης στους κατοίκους ενός τόπου που, όπως η ίδια πολύ ωραία είπε, «συμπυκνώνει την έννοια του πατριωτισμού, στην ύψιστη έκφρασή της». Και ταυτόχρονα να κάνει ένα διάβημα υψηλής θέασης στη διεθνή σκηνή…. Την είδαν να ανεβαίνει στο σκάφος του Πολεμικού Ναυτικού και να χαιρετά τους ναύτες, αλλά και την άκουσαν να λέει ότι η Ελλάδα επιμένει στην επιλογή του διαλόγου. «Ξέρω», είπε κάποια στιγμή, «ότι ο πατριωτισμός σας δεν στηρίζεται στην αντιπαλότητα με τον γείτονα. Στηρίζεται στην εθνική αυτοπεποίθηση, στην περηφάνια για τη μακραίωνη ιστορία του νησιού».
Την άκουσαν, επίσης, να λέει ότι το Καστελλόριζο δεν συμβολίζει μόνο την πατριωτική περηφάνια των Ελλήνων, αλλά και την εμπειρία της πολύχρονης ειρηνικής συνύπαρξης, της συμβίωσης με τους Τούρκους της απέναντι ακτής, του Κας, της αρχαίας Αντιφέλλου. … Τα παιδιά που υποδέχθηκαν την Πρόεδρο με μια ελληνική σημαία τρεις φορές το μπόι τους. Ή η στιγμή που εκείνη μπήκε μόνη στο φουσκωτό του Λιμενικού για τη Ρω, για να καταθέσει στεφάνι στο μνημείο της Δέσποινας Αχλαδιώτη. «Γιατί μόνη;», τη ρώτησα. «Γιατί θέλησα να κάνω ένα προσωπικό προσκύνημα σε μια σπάνια γυναίκα», μου απάντησε. “
Πως όμως είδε η ίδια αυτό το ταξίδι; Μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στα social media διαβάζουμε…
“H επέτειος των εβδομήντα επτά χρόνων από την απελευθέρωση του Καστελλόριζου έδωσε την αφορμή σε μια επίσκεψη που είχε πολλούς λόγους να γίνει. Ο πρώτος είναι οι ιδιαίτερα κρίσιμες συνθήκες που έχει δημιουργήσει η τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, η ρητορική της γείτονος που το θέλει αποκομμένο από τον ελληνικό κορμό. Ο δεύτερος, ωστόσο, και διαχρονικός, είναι ο συμβολισμός του τόπου, το μήνυμα που εκπέμπει για όλους τους Έλληνες. Το Καστελλόριζο αποτελεί αναπόσπαστο, πολύτιμο κομμάτι της πατρίδας. Είναι ο τόπος που συμπυκνώνει την έννοια του πατριωτισμού, στην ύψιστη έκφρασή της. Ο τόπος που έμεινε ελληνικός, σε πείσμα κάθε επιβουλής.
Ένας τόπος αγκυρωμένος στην άκρη του πελάγους, όπου η ελληνική σημαία κυματίζει παντού. Περήφανοι γηγενείς, που κατόρθωσαν να διατηρήσουν γλώσσα, θρησκεία, ήθη και παραδόσεις, ενώ από τα χώματά τους περνούσαν κάθε λογής κατακτητές. Φρόνημα υψηλό και αδούλωτο. Ένας τόπος που οι άνθρωποί του, αποδεκατισμένοι από τους πολέμους αλλά πάντοτε μαχητές, ταγμένοι στη ζωή κι όχι στο θάνατο, προσπέρασαν την καταστροφή, ξανάχτισαν τα πυρπολημένα τους σπίτια, δούλεψαν, πάλεψαν, ανάστησαν το νησί, αποφασισμένοι να σηκώσουν στους ώμους τους το μέλλον του. Με ακατάβλητο πείσμα και επιμονή. Φέρνοντας στο νου τον στίχο του Γιώργου Σεφέρη: «Φτέρνα της δύναμης/ θέληση ανίσκιωτη».
Βάδισα στο χώμα που περπάτησε εξήντα χρόνια της μακράς ζωής της η Δέσποινα Αχλαδιώτου, η κυρά της Ρω. Με συγκίνησε η φιλοπατρία, το πείσμα, η επιμονή αυτής της γυναίκας που ολομόναχη, για δεκαετίες, ύψωνε στο βράχο την ελληνική σημαία κάθε πρωί και την υπέστελλε με τη δύση του ήλιου. Σήμερα, η κυρά της Ρω, θαμμένη κάτω από τον ιστό όπου κυματίζει η σημαία μας, παραμένει για όλους μας το σύμβολο της αταλάντευτης προσήλωσης στα πάτρια. «Εδώ, χαμένος στο πέλαγος, νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα», είχε κάποτε πει. Είναι μια φράση που αντηχεί σαν παρακαταθήκη για όλους μας.
Στο Καστελλόριζο, κάθε πέτρα διηγείται μια ιστορία ηρωισμού και φιλοπατρίας. Όλες αυτές οι ιστορίες μαζί συνθέτουν έναν πυκνό ιστό εθνικής αυτοπεποίθησης, που εμπνέει τους σημερινούς Καστελλοριζιούς στον αγώνα τους να κρατήσουν ζωντανή μια κοιτίδα ελληνισμού με διαδρομή αιώνων. Είναι ένας αγώνας που αποτυπώνεται και στις πιο απλές καθημερινές τους δραστηριότητες, στο δημιουργικό τους σφρίγος, στον δυναμισμό και την ευψυχία τους. Είδα το ιστορικό του βάθος στο βλέμμα των γερόντων, στα λαμπερά μάτια των νέων και των παιδιών. Και τους διαβεβαιώνω, με συγκίνηση και περηφάνια, ότι ποτέ δεν θα αισθανθούν αποκομμένοι από τον κορμό της πατρίδας, ποτέ απομονωμένοι και αβοήθητοι. Τους οφείλουμε την ταχύτερη επιστροφή στην ηρεμία και στην ομαλότητα, τους χρωστάμε ένα μέλλον ειρήνης.”
