Ο Αλέκος Αρβανιτάς μας θυμίζει στιγμές από την καριέρα της Μαίρη Αρώνη, που αν και ήταν γεννημένη για το θέατρο, έγινε γνωστό μέσα από κινηματογραφικούς ρόλους όπως η “Πάστα Φλώρα” και την “Αννα” στο “η γυναίκα μου τρελάθηκε”… Η ζωή της σημαδεύτηκε από σημαντικά γεγονότα που καθόρισαν τη ζωή της (video)
Σαν σήμερα, 16 Ιουλίου 1992, πέθανε στον ύπνο της, αθόρυβα και ήσυχα, η σημαντική ηθοποιός μας, Μαίρη Αρώνη. Υπήρξε γόνος εύπορης οικογένειας. Τα πάντα όμως γκρεμίστηκαν γύρω της, καθώς το 1929 ο χρηματιστής πατέρας της αυτοκτόνησε, μη αντέχοντας το βάρος των χρεών. Η μητέρα της ενεργοποίησε ξανά τον οίκο ραπτικής και η Μαίρη τη βοηθούσε σ’ αυτό.
Του Αλέξανδρου Αρβανιτά
Για να την πείσει ωστόσο να γίνει ηθοποιός αναγκάστηκε να κάνει απεργία πείνας, προκειμένου να δώσει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή. Αποφοίτησε με άριστα και το 1934 πραγματοποίησε την πρώτη θεατρική της εμφάνιση. Στον πόλεμο οι Γερμανοί επέταξαν το σπίτι της, αλλά η Αρώνη δεν καταλάβαινε από τέτοια. Τους έκανε συνεχώς παρατηρήσεις γιατί δεν έβγαζαν τις μπότες τους έξω και με τις λάσπες θα της κατέστρεφαν το παρκέ. Στο θέατρο δόθηκε με όλο της το είναι.
Πολύ γρήγορα ξεχώρισε και συνεργάστηκε με τα μεγαθήρια της εποχής: Δημήτρη Χορν, Κώστα Μουσούρη, Μάνο Κατράκη. Ο χαμός του συζύγου της αλλά και της μητέρας της δεν την αποθάρρυναν και ανέβηκε στο σανίδι παρά το πένθος της. Γιατί το θέατρο υπήρξε το πάθος της. Ωστόσο, και η παρουσία της στον κινηματογράφο υπήρξε καταλυτική, παρόλο που εμφανίστηκε σε μόλις πέντε ταινίες: «Το σταυροδρόμι του πεπρωμένου» 1954, «Μικροί, μεγάλοι εν δράσει» 1963, «Μια τρελή, τρελή οικογένεια» 1965, «Η γυναίκα μου τρελάθηκε» 1966, «Οι φουσκοθαλασσιές» 1966. Ο ρόλος της γλυκιάς, υπέροχης και απρόβλεπτης «Πάστα Φλώρας» είναι από τους πιο αγαπητούς στον ελληνικό κινηματογράφο.
Μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές ατάκες της:
-Ξέρεις, Τζίνα, ήρθα για δουλειά. Είδα τον Στέλιο…
-Στέλιο; Για στάσου, κάπου το έχω ακούσει αυτό το όνομα. Αχ, ναι, καλέ. Είναι ο άντρας μου! Δηλαδή, ο πρώην άντρας μου!
Ξανά από την ίδια ταινία:
-Αχ, Στέλιο, ήρθες; Καλημέρα, τι κάνεις; Πώς από δω;
Από την ίδια ταινία:
-Τι λες, Πάστα Φλώρα. Θα σου άρεσε να πάμε στο Λαγονήσι;
-Α, όχι. Α πα πα πα. Δεν μπορώ να πάω σε ένα νησί γεμάτο λαγούς!
Επίσης από την ίδια ταινία:
-Τα χορταρικά δεν παχαίνουν, μαμά.
-Γιατί το λες αυτό, Μίκα; Και οι αγελάδες όλο χορταρικά τρώνε κι όμως είναι τετράπαχες…
Πάλι από την ίδια ταινία:
-Ζορζ, πώς τον λέγανε αυτόν τον άνθρωπο που πήγαινε κάθε πρωί ένας γύπας και του έτρωγε το συκώτι;
-Προμηθέας…
-Όχι, καλέ. Ο Προμηθέας είναι βιβλιοπωλείο!
Ξανά από την ίδια ταινία:
-Για το εξαιρετικό γεγονός, θα πιείτε ένα αμόρο, σινιόρε;
-Ένα μικρό.
-Εγώ θα πάρω κάτι που δεν έχει αλκοόλ. Παχαίνει το αλκοόλ. Θα πιω ένα ουίσκι!
Τέλος, από την ίδια ταινία:
-Τι κάνει εκείνος ο φαρμακοποιός; Πάντα έχετε σχέσεις;
-Ο Φίλιππος δεν είναι φίλος μου. Είναι μνηστήρας μου.
-Νατουραλμάν… μνηστήρας 16 χρόνια, ε; Όσο ζουν και τα άλογα!
«Μια τρελή, τρελή οικογένεια», 1965
-Αισθάνομαι τελείως ηλίθιος, έτσι όπως βρίσκομαι εδώ.
-Επιτέλους, άρχισες να καταλαβαίνεις τον εαυτό σου…
Ξανά από την ίδια ταινία:
-Εργάζομαι ως χορεύτρια…
-Χορεύτρια; Σε κέντρο;
-Όχι, σε μπακάλικο…
Από την ίδια ταινία:
-Βρήκαν δύο μικρούλες και αμέσως πήγαν να κανονίσουν επαφή…
-Τι; Πάω να του βγάλω τα μάτια!
-Κάτσε κάτω. Τι ωφελεί να έχεις άντρα αόμματο.
Επίσης ατάκα από την ίδια ταινία, σε σκηνή που προσποιείται στο σύζυγό της (Λάμπρος Κωνσταντάρας) ότι έχει τρελαθεί:
-Μαύροι νάρκισσοι φυτρώνουν στις όχθες του Γουαδαλκιβίρρρρ…
Πάλι από την ίδια ταινία:
-Θέλω να φάω μικρές, πράσινες μολόχες…
«Η γυναίκα μου τρελάθηκε», 1966
-Καθόλου υπερβολές. Ε, λοιπόν, εγώ εσένα θα σε παντρευτώ για να του μπω στο μάτι.
-Ε, όχι για να μπεις στο μάτι αυτού, να στραβωθώ εγώ!
«Μικροί μεγάλοι εν δράσει», 1963
Η Μαίρη Αρώνη, με την πληθωρική παρουσία της, έβαλε τη σφραγίδα σ’ αυτό που ονομάζουμε Τέχνη, ελληνικός πολιτισμός. Και η υπέροχη «Πάστα Φλώρα» θα μας φέρνει στο νου νοσταλγικές στιγμές, στιγμές που γελάσαμε με την εξαιρετική ερμηνεία της. Γιατί το απρόβλεπτο, το απρόοπτο κυλούσε στο αίμα της. Η… τρελή απατημένη σύζυγος αλλά και η σουρεαλίστρια «Πάστα Φλώρα» θα μας συντροφεύουν αιώνια και θα μας χαρίζουν απλόχερα το χαμόγελο. Ένα χαμόγελο αβίαστο, απαράμιλλο, χωρίς όμως μεγάλο κόπο. Ένα χαμόγελο ωστόσο που το έχουμε τόσο πολλή ανάγκη…
