O Νίκος Παπαδογιάννης ξετυλίγει το γαϊτανάκι των μπασκετικών αναμνήσεων, από το ονειρεμένο Ευρωμπάσκετ του 1987 μέχρι το μεγάλο ραντεβού του μέλλοντός μας…. Σε απλά ελληνικά, το δεύτερο βιβλιό του, “τα ματς της ζωής μας” είναι στις προθήκες των βιβλιοπωλείων
Δεν ξέρω που βρήκε η πρώτη έκρηξη του Ελληνικού μπάσκετ, τον Νίκο Παπαδογιάννη… Η μάλλον ξέρω. Οπως διαβάζω στον πρόλογο του βιβλίου του, του δεύτερου, “τα ματς της ζωής μας” … τον βρήκε ακροβολισμένο στα μετόπισθεν, αλλά με τη σφεντόνα στο χέρι. Αμούστακο μειράκιο ακόμη, παρακολούθησε τον θρίαμβο του 1987 χαμένος κάπου ανάμεσα στις κερκίδες του ΣΕΦ και στα γραφεία της Απογευματινής, που του εμπιστεύτηκε την πρώτη γραφομηχανή. Διέπρεψε ωστόσο στους πανηγυρισμούς, στο σιντριβάνι της Ομόνοιας.
Στις τρεις και σχεδόν μισή δεκαετίες που ακολούθησαν, ο Νίκος… τα είδε όλα. Ολυμπιάδες, φάιναλ-φορ, Μουντομπάσκετ, Ευρωμπάσκετ, πράγματα, θαύματα και τραύματα. Στα 29+2 κεφάλαια του βιβλίου που κρατάτε στα χέρια σας, ο συγγραφέας σάς ξεναγεί στα αλησμόνητα ματς της ζωής του, όπως τα έζησε από απόσταση αναπνοής, με κομμένη την ανάσα.
Η φωνή του βράχνιασε από τις περιγραφές, τα χέρια του έβγαλαν ρόζους από το γράψιμο, τα πόδια του κουράστηκαν από το αδιάκοπο κυνήγι της είδησης, οι κρόταφοι γκριζάρισαν από τα χρόνια της θητείας, αλλά η ψυχή του εξακολουθεί να σκιρτάει όποτε ακούει τον χτύπο της πορτοκαλί μπάλας.
Συνήθως ο Νίκος λείπει, αλλά -όπως λέει το παλαιό δημοσιογραφικό κλισέ- επέστρεψε και γράφει. Αν δεν σας πολυενδιαφέρει το μπάσκετ, τόσο το καλύτερο. Το βιβλίο δεν απευθύνεται τόσο στον κολλημένο με την μπάλα θαμώνα των γηπέδων, όσο στον περιστασιακό θεατή, αλλά πιστό αναγνώστη και ταξιδευτή.
Αθλητισμός δεν είναι η νίκη, αλλά το ταξίδι. Και ο Νίκος το ταξίδι δεν το χορταίνει”.
Δίνοντας συμβουλές
Οκκκ να σας πω κι εγώ που βρήκα τον Νίκο Παπαδογιάννη… Στα γραφεία του Τριπόντου, του γνωστού μπασκετικού περιοδικού.. Μερικά χρόνια αργότερα από τη βουτιά στο σιντριβάνι της Ομόνοιας. Μπορεί εκείνο το βράδυ του Ιουνίου το 1987 να είμαστε και δίπλα δίπλα. Ποιος ξέρει. Χιλιάδες άλλωστε βρεθήκαμε σε εκείνο το σημείο… Στο “Τρίποντο” όμως; Στην Κωνσταντινουπόλεως; Είχα μπει σε μία όμορφη παρέα. Και ο Νίκος ήταν εκεί. Οπως ήταν εκεί και σε όσα ταξίδια βρέθηκα παρακολουθώντας αγώνες μπάσκετ.. Και ήταν εκεί για να μου δίνει μικρές ή και μεγάλες συμβουλές. Κυρίως για το πως θα απολαύσω ένα βράδυ στη Μαδρίτη ή στο Παρίσι … Που θα φάω καλό φαγητό ή θα ακούσω καλή μουσική… Εξω από τα συνηθισμένα…
Γιατί ξέρετε; τα ματς της ζωής μας δεν είναι πάντα μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου… Είναι και έξω. Και ο Νίκος ήταν πάντα εκεί. Βέβαια, η μοναδική εικόνα που έχω είναι να χτυπάει μία γραφομηχανή μετά μανιάς.. Από τους τελευταίους εραστές της γραφομηχανής. Το αστείο στο “Τρίποντο” ήταν απλό “Ο Παπαδογιάννης μπορεί να σου περιγράψει εναν αγώνα, είτε μπάσκετ, είτε ποδοσφαίρου και να σε πάει στο γήπεδο, προσφέροντας του απλά μια λέξη… Και τα άλλα είναι δική του δουλειά”… Και ήταν καλός. Οπότε; Εμπιστευτείτε τον… Δεν θα χάσετε…
Ποιος είναι ο Νίκος Παπαδογιάννης
Ο Νίκος Παπαδογιάννης συστήνεται ως πολίτης του κόσμου. Πρωτομπήκε σε γήπεδο όταν ήταν παιδάκι στα Χανιά, πρωτοπέταξε με αεροπλάνο το 1984 και ταλαιπωρεί τους αναγνώστες επί παντός του επιστητού από το 1987. Είναι από τους τυχερούς που έκαναν την τρέλα τους επάγγελμα και το επάγγελμά τους τρέλα. Έχει καλύψει τέσσερις Ολυμπιάδες, δύο Μουντιάλ και απροσμέτρητο μπάσκετ σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ονειρεύεται να μεταναστεύσει στην Κόστα Ρίκα, να χαριεντίζεται με τα πιθηκάκια και να κολυμπάει με τα σαλάχια. Μαθαίνει περισσότερα από τις ήττες παρά από τις νίκες. Όποια πέτρα και αν σηκώσετε, θα τον βρείτε από κάτω. Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο του, μετά το Ο Νίκος λείπει (εκδόσεις Key Books). Γεννήθηκε το 1966 και, όταν δεν λείπει, ζει στην Αθήνα.
