Μία αποκαραντινιασμένη μαθήτρια της Νάξου μας μεταφέρει σκέψεις και συναισθήματα που γεννήθηκαν τόσο στη διάρκεια της καραντίνας όσο και με την πρώτη εβδομάδα επαναλειτουργίας των σχολείων… Από τις … αποστάσεις έως τις κάμερες και “Εκπαίδευση χωρίς σχολείο πάντως δε θάναι και το καλύτερο μου…”
“…Έβλεπα τον καθημερινό αγώνα των καθηγητών μου να κρατήσουν ψηλά την ψυχολογία μας, που είχε πέσει στα τάρταρα και την προσπάθειά τους να μεταδώσουν τη γνώση με κάθε τρόπο. Πολλά προβλήματα όμως είχε η τηλεκπαίδευση. Τη μια δεν είχε ρεύμα, την άλλη δε λειτουργούσαν τα μικρόφωνα, την τρίτη κόλλαγε το βίντεο. Το Υπουργείο δεν ξέρω αν τα γνώριζε όλα αυτά γιατί στην τηλεόραση έβλεπα άλλα πράγματα να λένε. Τουλάχιστον κρατήσαμε μια επαφή με το σχολείο, πάλι καλά. Σε καμιά περίπτωση όμως όλο αυτό δε μπορεί να αντικαταστήσει αυτό που γίνεται στην τάξη και ελπίζω να μη ξανασυμβεί ποτέ….” Μία εβδομάδα έχει περάσει από την επαναλειτουργία των σχολείων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στο σύνολό τους και ζητήσαμε από μαθήτρια να μοιραστεί μαζί μας, τις σκέψεις και τα συναισθήματα που της γεννήθηκαν όλο αυτό το διάστημα.. Κατά τη διάρκεια και μετά το πέρας της καραντίνας… Και όπως χαρακτήρισε και η ίδια τον εαυτό της ” είμαι μία αποκαραντινιασμένη μαθήτρια”… Και γέλασε… Ομως, οι σκέψεις της έχουν ενδιαφέρον και αξίζει να τις διαβάσουμε με προσοχή
Ας διαβάσουμε αναλυτικά τις σκέψεις μαθήτριας σε σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Νάξου που επέστρεψε στην … κανονικότητα μετά την καραντίνα αλλά οι απορίες παραμένουν
“Επιστρέφοντας στο σχολείο μετά την καραντίνα και τη χαλάρωση των μέτρων, έκανα κάποιες σκέψεις που έγραψα στο χαρτί, θέλοντας να αποτυπώσω τους προβληματισμούς μου. Η αποδιοργάνωση σε όλα τα επίπεδα απ’ ότι κατάλαβα, γυρίζοντας στο σχολείο, δεν ήταν μόνο δικό μου βίωμα αλλά και των συμμαθητών μου.
Μετά λοιπόν από τόσες μέρες που είχαμε να πάμε σχολείο και λείψαμε ο ένας στον άλλον, καταλάβαμε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πλησιάσουμε τους συμμαθητές μας, πόσο μάλλον να τους αγκαλιάσουμε και να τους φιλήσουμε! Άντε τώρα να αντέξεις αυτή την κοινωνική αποστασιοποίηση στο σχολείο! Πραγματικά, ένιωσα πολύ περίεργα… Ποιος φόβος αναρωτιέμαι σε ένα covid19-free νησί μας αναγκάζει να συμπεριφερθούμε έτσι; Βέβαια ο φόβος για τα ευπαθή μέλη της οικογένειας μας δεν ήταν και αμελητέος αλλά όπως και νάχει το να μη μπορέσεις να καθίσεις στο θρανίο με την αγαπημένη σου κολλητή και το να είσαι ακόμα και στο διάλειμμα 1,5 μέτρο μακριά, είναι κάπως! Οπότε αυτή η αίσθηση μοναξιάς που είχαμε στη διάρκεια της καραντίνας κατά κάποιο τρόπο συνεχίζεται. Ευτυχώς που ήμασταν τουλάχιστον στη Νάξο και όχι στην Αθήνα και βγαίναμε και μια βόλτα στην όμορφη ανοιξιάτικη φύση.
Όλο αυτό το διάστημα που λείπαμε από το σχολείο και παρακολουθούσαμε τα μαθήματα από διαδικτυακή πλατφόρμα, αναρωτιόμουν αν θα ξαναδώ ποτέ τους καθηγητές μου και τους συμμαθητές μου. Πραγματικά μου φαινόταν ατέλειωτο αυτό το χρονικό διάστημα και πολύ παράξενη η αίσθηση του να κάνεις μάθημα από μακριά. Έβλεπα τον καθημερινό αγώνα των καθηγητών μου να κρατήσουν ψηλά την ψυχολογία μας, που είχε πέσει στα τάρταρα και την προσπάθειά τους να μεταδώσουν τη γνώση με κάθε τρόπο. Πολλά προβλήματα όμως είχε η τηλεκπαίδευση. Τη μια δεν είχε ρεύμα, την άλλη δε λειτουργούσαν τα μικρόφωνα, την τρίτη κόλλαγε το βίντεο. Το Υπουργείο δεν ξέρω αν τα γνώριζε όλα αυτά γιατί στην τηλεόραση έβλεπα άλλα πράγματα να λένε. Τουλάχιστον κρατήσαμε μια επαφή με το σχολείο, πάλι καλά. Σε καμιά περίπτωση όμως όλο αυτό δε μπορεί να αντικαταστήσει αυτό που γίνεται στην τάξη και ελπίζω να μη ξανασυμβεί ποτέ. Ακόμα και κάποια παιδιά που είχαν μπει με όρεξη στην πλατφόρμα για μάθημα, την έχασαν στην πορεία λόγω των τεχνικών προβλημάτων ή λόγω της κούρασης υποθέτω, καθώς το τηλεμάθημα αυτό είναι πολύ πιο κουραστικό από το μάθημα της τάξης.
Τώρα τι θα γίνει με τα κενά που έμειναν σε κάποια παιδιά αφού δεν ήρθαν καθόλου και στο σχολείο, δε γνωρίζω. Δεν τα κατηγορώ όμως που δεν ήρθαν γιατί το Υπουργείο τους έδωσε το δικαίωμα με μια απλή δήλωση του γονέα να μην έρχονται σχολείο. Οπότε έχεις δεν έχεις ευπαθή ομάδα στο σπίτι, κάνεις το χαρτί και απλά δεν πας σχολείο! Από την άλλη, ποιος δεν έχει κάποιον ευπαθή στο σπίτι, μια γιαγιά ή ένα παππού; Οι γονείς είναι λογικό να φοβούνται μετά από τόσο φόβο που ζήσαμε με την τηλεόραση, τα πλάνα της και την καθημερινή απογευματινή ενημέρωση που είχαμε. Εγώ προσωπικά πάντως, που εννοείται έβλεπα τη γιαγιά μου σε όλη την καραντίνα, όπως και πολλοί άλλοι, καθώς χρειαζόταν και βοήθεια, θεώρησα χρέος μου να πάω στο σχολείο γιατί αυτή η γενικότερη διάλυση της παιδείας δε μου αρέσει καθόλου.
Αυτό που με προβλημάτισε όμως πιο πολύ είναι η παρά λίγο επιβολή της κάμερας στην τάξη για να παρακολουθούν οι μαθητές που μένουν σπίτι το μάθημα. Και ερωτώ, το μάθημα είναι ριάλιτυ σόου; Μήπως νομίζουν ότι το μάθημα το κάνει το μόνος του ο καθηγητής και εμείς οι μαθητές δεν υπάρχουμε μέσα στην τάξη; Και καλά εγώ που έχω το θάρρος να μιλήσω και μπροστά στην κάμερα. Τα παιδιά που ντρέπονται δεν έχουν ψυχή; Εκτός αν η τηλεκπαίδευση τείνει να γίνει καθεστώς και ένα σχολείο χωρίς μαθητές είναι στο πρόγραμμα να καθιερωθεί. Εκπαίδευση χωρίς σχολείο πάντως δε θάναι και το καλύτερο μου…
Ελπίζω να μην ξαναζήσουμε τέτοιες εποχές γενικά και το σχολείο να μη λείψει από τη ζωή των ανθρώπων ποτέ ξανά. Γιατί ένας άνθρωπος χωρίς παιδεία γίνεται εύκολα θύμα του καθενός και δε μπορεί να σταθεί στα πόδια του”.
