Μέσα από τα “Ναξιακά Γράμματα” έχουμε την παρουσίαση του πρώτου διηγήματος της Μαρίνας Λεοντίου με τίτλο “Ο Φυλακισμένος Πύργος” – Αναφορά σε τι άλλο από τον Πύργο του Χειμάρρου και απευθύνεται σε παιδιά…
-Θα χτυπήσεις , φώναξε ο πατέρας αγανακτισμένος στο μικρό Μάρκο. Μ’ αυτό το παιδί δεν μπορείς ποτέ να είσαι ήσυχος, ψέλλισε, καθώς ο μικρός Τίγρης σκαρφάλωνε τα σωμαράκια του δρόμου, προσπερνώντας τις κακοτοπιές του με απίστευτη δεξιοτεχνία, θαυμαστή θα έλεγε κανείς για ένα φορτηγάκι Nissan, που μετρούσε τουλάχιστον σαράντα χρόνια στη δούλεψη του .
Ο μικρός ,ενθουσιώδης όπως πάντα ,βάλθηκε να μετρά τα πρόβατα που έβοσκαν στα απότομα πλευρά της διαδρομής, κρεμασμένος σχεδόν στο παράθυρο του συνοδηγού, με τη μάνα του να τον κρατάει με το να χέρι από την μπλούζα ενώ συγχρόνως πάλευε να τον μπουκώσει με το άλλο και όλα αυτά στην πορεία του χωματένιου δρόμου προς τον Πύργο του Χειμάρρου.
Το πανέμορφο μνημείο του 4ου π.χ. αιώνα φάνταζε από ψηλά σχεδόν μοναχικό , ακόμα και τώρα που ο χειμώνας φεύγει. Όμως οι πρώτες μέρες της άνοιξης δε φέρνουν γρήγορα και τους πρώτους επισκέπτες. Κρεμασμένο λες από τον ουρανό, σαν από μια αόρατη αλυσίδα, σίγουρο και κυρίαρχο άλλοτε,( αφού με τον τρόπο λειτουργίας του ως φρυκτωρία που μετέδιδε μηνύματα με φωτιά ή καπνό σε άλλους ανάλογους πύργους στη Νάξο ή τα γύρω νησάκια, ή ως οχυρωματικό πύργο ή καταφύγιο στην περιοχή, προστάτευε τους κατοίκους από τους πειρατές και τους άλλους εχθρούς), έμοιαζε απόκοσμο και θλιμμένο τώρα, να περιστοιχίζεται από σιδερένιες κατασκευές σε έναν απαράδεκτο εγκλεισμό, που μετρούσε τουλάχιστον δεκαοκτώ χρόνια.
Βγήκαμε από τον κατασκονισμένο αυτοκίνητο και ήταν πρώτα τα παιδιά που όρμησαν στο μικρό χωματένιο μονοπάτι με μια αλλόκοτη λαχτάρα ,να βρεθούν κοντά στο άλλοτε υπερήφανο και απόρθητο κάστρο. Οι φωνές τους έφταναν μέχρι πέρα στο λόφο και γύριζαν σαν μια έκρηξη πολύχρωμων ήχων με τη δύναμη του αντίλαλου κυριεύοντας καθοριστικά τον γύρω τόπο.
-Τόσες προσπάθειες χαμένες ,ψέλλισε ο πατέρας κοιτώντας τον Πύργο. -Για την αποκατάσταση του μνημείου λέω, είπε πιο έντονα . -Τέτοια αδιαφορία της πολιτείας …συνέχισε μονολογώντας σκεπτικός . Ακολούθησα ενστικτωδώς τη λεπτή κουρασμένη φιγούρα, όπως έκανα πάντα από παιδί, μετρώντας από μέσα μου τα βήματα του …..ένα , δύο, τρία …έντεκα, ανάσα και πάλι.
Τα παιδιά είχαν ήδη σκαρφαλώσει πάνω στην μικρή άσπρη εκκλησούλα της Ζωοδόχου Πηγής που βρισκόταν δίπλα στον Πύργο, και πατώντας στη σκεπή της, σαν σύγχρονοι κατακτητές, έπαιρναν πόζες μπροστά σε κάποιο αόρατο φωτογράφο των τωρινών χρόνων. Και λέω σύγχρονοι κατακτητές, γιατί υπήρχαν πολλοί προγενέστεροι, που λεηλάτησαν ακόμα και τις μαρμάρινες πλάκες του δαπέδου της, ξύνοντας τους τοίχους και την οροφή, καταφέρνοντας πληγές στο μικρό ναό που μέχρι και σήμερα δεν έχουν θεραπευτεί.
-Έχεις ακούσει Κούλα για τους αρχαιοκάπηλους, ρώτησε ο πατέρας την Κυριακή καθώς την άμπωθε να φτάσει την εικόνα της Παναγίας για να προσκυνήσει.
-Αυτοί και αν είναι τρομεροί ,πιότερο και από τους πιο κακούς δράκους των παραμυθιών ,τους μάγους και τις επίσης κακιές νεράιδες συνέχισε.
Τα παιδιά κρεμάστηκαν από τα χείλη του και ήσυχα για πρώτη φορά κάθισαν γύρω του για να ακούσουν τις αλήθειες που είχε να τους πει και κείνα το γνώριζαν καλά αυτό. Πως δηλαδή ο παππού τους, δεν έμοιαζε με τους παραμυθάδες παππούδες που ξέρουμε ,δεν ήταν καλός με τα παραμύθια και αγαπούσε μόνο τις αλήθειες της ζωής. Συνοφρυωμένος καθώς ήταν λοιπόν, σχεδόν θυμωμένος ,τους εξήγησε για το κακό που προκάλεσαν και προκαλούν οι αρχαιοκάπηλοι στο νησί και την πατρίδα μας, για τα πολύτιμα αντικείμενα που άρπαξαν λεηλατώντας και την εκκλησούλα του Πύργου ακόμα ,τα οποία πούλησαν στο εξωτερικό στερώντας από την ιστορία του τόπου μας τους μοναδικούς μάρτυρές της. Τα αρχαία κειμήλιά του. Και επίσης για την βαριά κατάρα που ακολουθεί αυτούς και τις οικογένειές τους:
-Έτσι λέει η παράδοση, είπε με έμφαση ο παππούς, έτοιμος κι εκείνος να αποδεχτεί για μια ίσως και μοναδική φορά τα λεγόμενα των παλιότερων παραμυθάδων του χωριού, που ήθελαν τους αρχαιοκάπηλους τιμωρημένους από βαριές αρρώστιες ,να σκορπίζουν τα ανεμομαζώματά τους.
-Τόσα κακά σ ένα τόσο δα τόπο δε τα χωράει ο νους μου ,είπε με έμφαση ο πατέρας κοιτάζοντας γύρω.
-Τόσα χρόνια και ακόμα η πολιτεία να νοιαστεί τον Πύργο. Κείτονται τα μάρμαρα χάμου συνέχισε. -Τα χτυπά ο βοριάς, τα πελεκούν η βροχή και οι αστραπές, είπε η Κυριακή. -Και ο χρόνος, τόνισε φιλοσοφημένα ο Γιώργος.
-Έχουν γίνει λιγοστές προσπάθειες από κάποιους φορείς ,αλλά το κράτος ,όλο υποσχέσεις , παραμένει αναποτελεσματικό ακόμα, συνέχισε εκείνος θλιμμένος.
-Ώρες ώρες, μου ΄ρχεται να φωνάξω με όλη τη δύναμή μου, μήπως με ακούσουν οι αρμόδιοι και κάποιο μαγικό χέρι βρεθεί να λυτρώσει τον Πύργο από τα δεσμά του, συνέχισε ο παππούς λυπημένος με το μικρό κουρασμένο κορμί του από την δούλεψη χρόνων να παίρνει την όψη γενναίου μαχητή.
Ήταν μια ευλογημένη στιγμή αυτή. Τα παιδιά ήσυχα αφημένα στην αγκαλιά της φύσης προσπαθούσαν να κατανοήσουν λόγια και διδαχές. Ο τόπος ιερός και ευλογημένος σκορπούσε γύρω του τη μαγεία του παραμυθιού , των θρύλων ,του ονείρου μα και της ωμής πραγματικότητας. Ήταν σχεδόν σούρουπο όταν αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.
………………………………………………………………………
-Δεν θέλω να φύγω ,φώναξε ο Μάρκος κάνοντας έξαλλη τη μάνα του για τον ατίθασο χαρακτήρα του. Δε θέλω, ξαναφώναξε και η μικρή παιδική φωνούλα τάραξε την γαλήνη του τόπου και μαζί τον Μαρμαρογίγαντα, που ξύπνησε από τον βαθύ του ύπνο τρομαγμένος και συγχρόνως ταραγμένος από τα παιδικά παρακάλια.
Τέντωσε τα μαρμαρένια του χέρια, ίσιωσε όσο μπορούσε το γιγάντιο σώμα του που περιστοίχιζαν βαριές σιδερένιες κατασκευές εδώ και πολλά χρόνια και σκύβοντας όσο του επέτρεπαν τα σκουριασμένα δεσμά του ,κοίταξε με αγάπη το μικρό του επισκέπτη.
-Μην κλαις, ακούστηκε να λέει μια βαθειά και απόκοσμη φωνή που έβγαινε λες από τα χαλάσματα του πύργου.
-Πυργούλη, εσύ μίλησες ? Είπε ο Μάρκος και γεμάτος φόβο κοίταξε γύρω του. Κάποιος βάλθηκε να με φοβίσει σκέφτηκε ο μικρός κοιτάζοντας καχύποπτα εδώ και εκεί.. -Οι πύργοι μιλάνε? Αναρωτήθηκε φωναχτά αμέσως μετά , προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό του για το αντίθετο.
-Και όμως μιλάνε, τον διαβεβαίωσε η ίδια φωνή, ειδικά όταν είναι φυλακισμένοι συνέχισε ο Πύργος και ένας μικρός λυγμός ξέφυγε από τα ξέξασπρα μάρμαρά του.
-Φυλακισμένος, τι θα πει φυλακισμένος …ένας πύργος φυλακισμένος ,πως γίνεται αυτό φώναξε με απορία ?
Το μικρό παιδικό μυαλουδάκι δε μπορούσε να χωρέσει όλη αυτή την ταπείνωση του μαρμαρένιου φίλου του και με λύπη ακούμπησε παρηγορητικά τις ολόλευκες πέτρες που άστραφταν στο φως του ήλιου, σκορπίζοντας όλα τα χρώματα της ίριδας πάνω στις αέρινες μαργαρίτες, τα αρωματικά ζουμπούλια και τις ροζουλή ανεμώνες, τις μικροκόρες της άνοιξης της καλής φίλης του Πυργούλη.
-Σίγουρα θα αισθάνεσαι ταπεινωμένος με όλα αυτά τα σίδερα γύρω σου, ίσως και να πονάς του είπε ο μικρός. Ο παππούς, μας μίλησε για σένα ,για την αδιαφορία του κράτους να δώσει τέλος στην φυλάκισή σου. Μα ξέρεις, τώρα που σε γνώρισα καλύτερα, σκέφτομαι πως ίσως πρέπει εδώ και τώρα να δοθεί κάποια λύση. Μια οριστική λύση στον απαράδεκτο εγκλεισμό σου.
-Συμφωνώ και εγώ, είπε δυναμικά ο μικρός «αορνιάς», που καθισμένος πάνω από την κεντρική πύλη του Πύργου ,άκουγε εδώ και ώρα τη συνομιλία τους. -Πρέπει να βιαστούμε να ελευθερώσουμε το φίλο μας πριν από τις πρώτες βροχές του Φθινοπώρου ,τόνισε το «τραγόπουλο» από τη διπλανή στάνη ,που ήρθε κι΄αυτό σαν αισθάνθηκε ανήσυχο το Μαρμαρογίγαντα του. -Και πριν από τις πρώτες «χιονιτάδες», είπε η μικρή χελώνα που μόλις έφτανε στον Πύργο για να του δώσει κουράγιο με την παρουσία της, συνήθεια που είχε από μικρή, να ξεφεύγει δηλαδή πότε πότε από τη σιγουριά της λιμνοθάλασσας του Καλαντού, για να συναντάει τον άρχοντα του τόπου , να του μεταφέρει τα συμβάντα του γιαλού και τα μηνύματα από τα γαλάζια του βάθη.
– Σας ευχαριστώ φίλοι μου για την αγάπη σας είπε ο Πύργος και έλαμψαν τα μαρμαρένια του μάτια που με δυσκολία συγκράτησαν τα διαμαντένια δάκρυά τους .
– Να στείλουμε έγγραφο στον Υπουργό Πολιτισμού και να του ζητάμε να βοηθήσει άμεσα τον Πυργούλη μας. Να στείλει ειδικούς να επισκευάσουν το μνημείο, να αφαιρέσουν τα σιδερένια κάγκελα που το περιστοιχίζουν και τον φυλακίζουν, να ολοκληρωθεί η διαμόρφωση του χώρου και έτσι ελεύθερος πια ο Πύργος μας να συνεχίσει την πορεία του στο χρόνο ,είπε με δύναμη ο Μάρκος και έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιό του….
Με τη βοήθεια του μικρού αετού μαζεύτηκαν όλοι οι αορνιάδες και τα γεράκια της περιοχής, τα πετούμενα τ΄ουρανού, οι τσίχλες και οι τσιχλοκότσυφοι ,οι χαμοπέρδικες και τα αγριοπερίστερα, τα σπουργίτια και οι κοκκινολαίμηδες αλλά και οι περαστικοί καλαμοκανάδες από τη λιμνοθάλασσα . Μέχρι και ο «καράβολας» με τα καραβολάκια του και η σκουρόχρωμη καραβολίνα, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα αυτό και παρόλα τα κινητικά τους προβλήματα έφτασαν αγόγγυστα στην περιοχή του Πύργου, όπου η σοφή κουκουβάγια είχε αναλάβει την οργάνωση της συζήτησης .
Αφού ενημερώθηκαν όλοι για την πρόταση του μικρού Μάρκου, αποφασίστηκε ομόφωνα, να τον εξουσιοδοτήσουν, ώστε να επισκεφτεί τον αρμόδιο Υπουργό Πολιτισμού για το θέμα του Πύργου και να απαιτήσει την άμεση απελευθέρωσή του.
Έτσι και έγινε. Ο μικρός Μάρκος με υπευθυνότητα ξεκίνησε το μακρινό του ταξίδι με προορισμό τον Μεγάλο Υπουργό, σκαρφαλωμένος στην πλάτη του μικρού αορνιά, του σπουδαίου και δυναμικού του φίλου. Αρχικά πήραν ευλογία από την Παναγία του Πύργου, δύναμη και αγάπη από τους πολύτιμους φίλους τους που ζητωκραύγαζαν ενθουσιασμένοι και στη συνέχεια ξεκίνησαν το μακρινό τους ταξίδι, ξεμακραίνοντας αργά –αργά, πέρα στα γαλάζια βάθη του Καλαντού, εκεί που η θάλασσα έσμιγε με το μπλε του ουρανού, για να συναντήσουν τις γκρίζες πολιτείες που μέσα τους έκρυβαν τις λύσεις που αναζητούσαν.
……………………………………………………………………….
Τα μικρά καφετιά ματάκια του Μάρκου τρεμόπαιξαν νυσταγμένα καθώς το στοργικό φιλί της μάνας του, τον έφερε πίσω στην πραγματικότητα. Το βλέμμα του πλανήθηκε τρομαγμένο γύρω ,για να αισθανθεί ασφαλής αργότερα μέσα στην γλυκιά αγκαλιάς της. Δεν μπορεί να ήταν όνειρο μόνο, σκέφτηκε και η διάθεσή του για περιπέτεια χάθηκε με μιας στη θέα του φυλακισμένου Πύργου. Τα πρώτα δάκρυα θόλωσαν τον παιχνιδιάρικο βλέμμα καθώς η απώλεια του μικρού αορνιά και των άλλων φίλων του παιδικού του ονείρου γέμισαν θλίψη την καρδιά του.
Η παρουσία του παππού λειτούργησε λυτρωτικά, στήριξε τα όνειρά του και η αγάπη για το μαρμάρινο γίγαντα έδωσε στόχους και λόγο για να γίνουν όλα όσα ονειρεύτηκε πραγματικότητα. Έπρεπε να παλέψει για τον φίλο του, αυτό πια ήταν δεδομένο. Ο μικρός με ωριμότητα είχε πάρει τις αποφάσεις του….
Η άνοιξη έστελνε γενναιόδωρα μεθυστικά αρώματα την ώρα αυτή του δειλινού στην μικρή παρέα, που δεν ήξερε τι να πρωτοδιαλέξει από τα λάφυρα της φύσης για να πάρει μαζί της. Ανεμώνες, άσπρες μαργαρίτες, ρίγανη και σκοινιά, δειλά άσπρα «πούλουδα » και τόσα άλλα, ή άπειρα χρώματα από το δειλινό και το βαθύ μωβ του πελάγους.
Η Κυριακή στόλισε με τα «μορφητήρια» της φύσης τις εικόνες στην μικρή εκκλησούλα της Ζωοδόχου Πηγής και ο Γιώργος καμάρωσε για άλλη μια φορά το χωματένιο σπίτι που είχε φτιάξει δίπλα σε μια μυρμηγκοφωλιά που μόλις έκανε την εμφάνισή της δειλά-δειλά στα «ριζά» του Πύργου.
Και ο Μάρκος ,ο μικρός της παρέας ,λίγο πιο κει με δυσκολία πάλευε να συγκρατήσει τα δάκρυά του, στην προσπάθειά του να διηγηθεί στον παππού το σημαδιακό όνειρό του για την απελευθέρωση του μαρμαρένιου του φίλου.
-Και βέβαια μπορείς να συνεχίσεις τις προσπάθειες για την απελευθέρωση του Πύργου, τόνισε αποφασιστικά ο παππούς ,προσπαθώντας να δώσει διέξοδο στην απογοήτευση του μικρού. Σκέφτομαι μήπως να ξεκινούσες γράφοντας επιστολή για τον Πύργο και τα προβλήματά του στον Υπουργό Πολιτισμού. Αν όλοι παλέψουμε για το σκοπό αυτό με ομόνοια και αγάπη , στο τέλος σίγουρα θα τα καταφέρουμε. Είναι μια καλή ευκαιρία να μιλήσεις στους φίλους σου γι΄ αυτό …και πού ξέρεις , ίσως η δική σας φωνή να είναι περισσότερο αναγκαία και δυνατή για την αφύπνιση των μεγάλων !
Μια μεγάλη αγκαλιά έδιωξε μακριά τη θλίψη του μικρού ! Ήρωά μου εσύ ψιθύρισε η μάνα του, χαϊδεύοντας το παιδικό κεφαλάκι. Από το παράθυρο του Τίγρη που πια σταμάτησε να αγκομαχιέται στις κατηφόρες της επιστροφής, έμπαινε δροσερό βοριαδάκι για να πάρει μακριά τις έγνοιες του Μαρκουλιού. Τα πούλουδα σε μπουκέτο ζηλευτό στα χέρια της Κυριακής έστελναν άπειρα αρώματα εδώ και κει. Ο Γιώργος σιγοτραγούδαγε σφυρίζοντας με περίσσια τέχνη το σκοπό της τσαμπούνας και από ψηλά σχεδόν κοντά στην Αργιοβέσσα, η θέα του μοναχικού Πύργου φάνταζε θολή στα γεμάτα από τα δάκρυα μάτια του μικρού του φίλου. -Θα ξανάρθω… ψέλλισε ο Μάρκος για να σκάσει ένα μικρό χαμόγελο ελπίδας, στο ανέκφραστο από τον κόπο πρόσωπο του πατέρα !
Η εισαγωγη διά χειρός Λεοντίου
Ο ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ ΠΥΡΓΟΣ…είναι το πρώτο από τα διηγήματά μου που δημοσιεύεται στο Επιστημονικό Λογοτεχνικό Περιοδικό Ναξιακά Γράμματα…Ήταν μια απόφαση δύσκολη για μένα αυτή η δημοσιοποίηση κειμένων που μέχρι τώρα κρατούσα για τον εαυτό μου….και τους προσωπικούς μου φίλους….Γράφτηκε το 2013 σε μια προσπάθεια να μιλήσω, με τον δικό μου τρόπο, για τον εγκλεισμό του Πύργου του Χειμάρρου…απευθυνόμενη στα παιδιά…Οι πρωταγωνιστές είναι πραγματικά πρόσωπα….το θέμα καίριο…Θα θελα να το διαβάσετε…η άποψή σας για μένα πολύτιμη…Σας το δημοσιεύω ολόκληρο….αφού ευχαριστήσω τους παράγοντες και την επιτροπή των Ναξιακών Γραμμάτων του σπουδαίου αυτού περιοδικού, που το αγκάλιασαν ομόφωνα με αγάπη…Σας το δημοσιεύω….( το κείμενο χωρίς τυχόν διορθώσεις ορθογραφίας…όπως είναι στο αρχείο μου).
Και ο επίλογος αλλά για μεγάλους
….Όμως μην νομίσετε φίλοι μου, πως όλο τούτο είναι ένα παραμύθι για παιδιά, ή ότι εμείς οι μεγάλοι δεν γίνεται να διαβάζουμε παραμύθια. Ήδη η εικόνα του σιδεροδέσμιου Πύργου του Χειμμάρου μοιάζει με ένα αλλόκοτο παραμύθι ζωής με πολλούς και κακούς δράκους . Την αδιαφορία μας… την έλλειψη αγάπης για τον τόπο…. την έλλειψη συλλογικότητας και αγωνιστικότητας… το όραμα που λείπει !
Ψάχνω το βασιλόπουλο του παραμυθιού που με τη δύναμη της ψυχής του και τη γενναιότητά του ελευθέρωσε από τα τριανταφυλλένια δεσμά της την Ωραία Κοιμωμένη , ή την νεραϊδένια κόρη, που φιλώντας τον Μαρμαρογίγαντα θα γιάνει τις πληγές του και θα τον απελευθερώσει από τα σκουριασμένα σιδερένια δεσμά του ! Μα μέχρι τώρα συναντώ μόνο << Καλές Κιουράδες>>, που προκαλούν πόνο με τις περιβόητες ΄΄τζιμπινιές΄΄ τους σε όποιον τις πλησιάσει, όπως λέει ο θρύλος στον Φιλώτι , αφού τον ξεγελάσουν πρώτα με υποσχέσεις και ψεύτικα χαμόγελα….! Μήπως λοιπόν έφτασε η στιγμή αγαπημένοι μου στο πνεύμα του παραμυθιού, να ψάξουμε όλοι μαζί και να ξορκίσουμε το κακό ? Βλέπετε κάποτε και τα παραμύθια, μόνο αλήθειες μπορούν να πουν !
