Πάλεψε γερά, αλλά δεν άντεξε.. Και σήμερα το πρωί έφυγε ο Γιάννης Σκάρκος… Για τους παλαιότερους ένας πολυπράγμων άνθρωπος που άφησε το στίγμα του ακόμη και στη νυκτερινή ζωή της Νάξου, ενώ τα τελευταία χρόνια πρωτοστάτησε ώστε η Μονάδα Τεχνητού Νεφρού να γίνει στη Νάξο…
Είναι από τις ημέρες αυτές που χαρακτηρίζονται ως .. δύσκολες. Οι ειδήσεις που έρχονται σε κάνουν να κάνεις δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Κάποιες σου θυμίζουν ότι μεγαλώνεις κι εσύ. Και ότι ο χρόνος είναι λίγος ώστε να μείνεις μακριά από αγαπημένα σου πρόσωπα… Απ’ αυτά που θέλεις να είσαι όσο γίνεται περισσότερο κοντά τους..
Γιατί το αναφέρω; Μα γιατί κάνοντας μία βόλτα στο διαδίκτυο έπεσα πάνω σε μία διπλή ανάρτηση. Αρχικά από τον Μιχάλη Φραγκίσκο που έγραφε «Ο Γιάννης Σκάρκος δεν είναι πια μαζί μας. Ένας αγωνιστής για τη ζωή που και εδώ και είκοσι χρόνια του φέρθηκε άπονα, έφυγε. Σίγουρα θα ήθελε να πει ένα μεγάλο ευχαριστώ σε πολλούς γιατρούς του ΕΣΥ που στεκόταν πάντα πλάι του. Συλλυπητήρια στη Μπάρμπαρα και τα κορίτσια. Πάντα θα σε θυμόμαστε όλοι!!» Και στη συνέχεια στον Νίκο Φραγκίσκου που επίσης έκανε λόγο για τον θάνατο του Γιάννη Σκάρκου «Καλό ταξίδι αγαπημένε φίλε. Θα θυμόμαστε πάντα τη φιλία ,τη ζεστασιά, το χαμόγελο σου και τις ατελείωτες ώρες που περάσαμε μαζί στο Florins και στο Remezzo. Συλλυπητήρια στην Βαρβάρα τα κορίτσια και τους συγγενείς».
Και για να προλάβω ερωτήσεις.. Όχι, δεν τον γνώριζα όπως ο Φραγκίσκος ο Μιχάλης ή ο Νίκος Φραγκίσκος ή ο Νίκος Κάβουρας… Τον είχα γνωρίσει με μία διπλή ιδιότητα. Η πρώτη στις αρχές της δεκαετίας του 80 όταν εργαζόμουν ως σερβιτόρος στο ζαχαροπλαστείο Μελτέμι (σ.σ. εκεί που σήμερα είναι το Cream) και κάθε πρωί λίγο μετά τις 9.30 έρχονταν ο Γιάννης για να πιει καφέ και να μιλήσει με τον τότε ιδιοκτήτη, Τάσο Κουτσογιαννάκη. Αμφότεροι περνούσαν αρκετή ώρα κουβεντιάζοντας, κάνοντας σχέδια για το μέλλον και κάπου εκεί γεννήθηκε και η ιδέα για το Florins, ένα από τα πρώτα εστιατόρια, μπαρ της Νάξου και το χειμώνα… Στον όροφο που βρίσκεται σήμερα το αρχιτεκτονικό γραφείο της οικογένειας Καπίρη…
Πολλά χρόνια αργότερα, συναντώ τον Γιάννη με την ιδιότητα του δημοσιογράφου.. Βρεθήκαμε στο ξενοδοχείο Γρόττα. Αν και ο βαρύς ο καιρός, ο Γιάννης είχε ζητήσει να καθίσουμε έξω «να νιώθω τη θάλασσα» μου είχε πει.. Έβλεπε το Blue Star Naxos που έφευγε εκείνη την ώρα και …ταξίδευε κι αυτός νοερά… Εκεί έμαθα για την περιπέτεια υγείας του. Για την μετακίνησή του τακτικά στην Σύρο για αιμοκάθαρση. Και βέβαια για την επιθυμία του να δημιουργηθεί στο νησί η Μονάδα Τεχνητού Νεφρού..
Τι μου είχε πει; Η συνέντευξη είχε δοθεί για την «Κυκλαδική» τον Οκτώβριο του 2014 και ανάμεσα στα άλλα μου είχε πει «κάποια στιγμή θα πρέπει οι επιλογές να γίνουν με βάση τον άνθρωπο. Είναι αμαρτία να μην μπορείς να πεθάνεις στο τόπο σου. Ξέρουν αυτοί που κάθονται στα γραφεία και βγάζουν αποφάσεις τι ζόρι τραβάμε εμείς που βλέπουμε τα σπίτια μας από …μακριά; Ο ανθρώπινος παράγοντας δεν έχει πλέον σημασία; Μόνο η σκοπιμότητα; Η Μονάδα πρέπει να λειτουργήσει και άμεσα. Μόνο καλό θα φέρει στη Νάξο και αυτό θα πρέπει να το αντιληφθούν όλοι. Και κυρίως οι διοικούντες του νοσοκομείου μας».
Αφορμή εκείνης της συνάντησης ήταν η πρόθεση της τότε διοίκησης της 2ης ΥΠΕ να εξετάσει τη δυνατότητα λειτουργίας της Μονάδας στη Νάξο με βάση τους … αριθμούς. Εάν συμφέρει ή όχι να λειτουργεί η μονάδα… Ο Γιάννης εκείνη τη περίοδο και τα προηγούμενα χρόνια μοίραζε το χρόνο του ανάμεσα στη Σύρο και τη Νάξο… «Για να μπορέσω να πάω στη Σύρο οφείλω να γνωρίζω τα πάντα. Έχω ταξιδέψει με κάθε λογής πλοίο ενώ στη προσπάθειά μου να φτάσω στον προορισμό μου έχω χρησιμοποιήσει αεροπλάνο, ώστε να φτάσω στην Αθήνα κι από εκεί στην Ερμούπολη, ενώ μία φορά έγινε μεταφορά μου με Super Puma γιατί είχα αποκλειστεί λόγω καιρικών συνθηκών στη Νάξο».
Είχε προσθέσει: «Ξέρεις τι είναι να ζεις ανάμεσα σε Σύρο και Νάξο; Αυτή τη στιγμή είμαστε τέσσερις που ζούμε στη Σύρο. Οι δύο όμως δεν έχουν τα χρήματα για να έρθουν στη Νάξο συχνά και έτσι μένουν μόνιμα εκεί. Θα πεθάνουν μακριά από το σπίτι τους. Γιατί; Γιατί κάποιοι εδώ δεν θέλουν να λειτουργήσει η μονάδα. Ακόμη κα το οικονομικό κέρδος για το Νοσοκομείο είναι μεγάλο. Τα έσοδα είναι άμεσα γιατί πληρώνονται από τα ταμεία. Επίσης, εμείς οι είκοσι Ναξιώτες θα γυρίσουμε στο σπίτι μας. Ξέρεις ότι υπάρχει Ναξιώτης που έχει μετακομίσει στους Μολάους ώστε να είναι κοντά στα παιδιά του; Γιατί όμως του στερούν το δικαίωμα να είναι στο τόπο του. Επίσης, από τη στιγμή που θα ανοίξει η μονάδα θα γεμίσει από ασθενείς που έχουν ανάγκη. Μην ξεχνάμε ότι το καλοκαίρι όταν κάποιος πάει διακοπές σκέφτεται ποιο νησί έχει μονάδα ώστε να ξεκουραστεί και να κάνει θεραπεία. Όπως και με δεδομένο ότι υπάρχει κίνημα αποχώρησης από το κέντρο, όταν έχουμε μονάδα θα είμαστε ελκυστικός προορισμός. Ξέρεις πόσοι νεφροπαθείς αγοράζουν σπίτια στην Σύρο για να μένουν εκεί; Δεν θα προλαβαίνουν οι γιατροί εάν ανοίξει η μονάδα»
Η Μονάδα ήρθε τελικά… Ο Γιάννης ήταν από τους πρώτους που μπήκε και γλύτωσε την ταλαιπωρία Παρ’ όλα αυτά ήθελε το τέλειο. Και γκρίνιαζε. Και κάθε φορά που τον έβλεπα στην παραλία μου έλεγε «θα έρθω κάποια στιγμή στο ραδιόφωνο να τα πούμε. Δεν είναι όλα τέλεια. Χρειάζεται ακόμη δουλειά».. Κάποια στιγμή μέσα το φθινόπωρο μου είχε αναφέρει με χαμόγελο για τις επιτυχίες των παιδιών του… Η αλήθεια είναι ότι τις τελευταίες εβδομάδες τον είχα χάσει. Και σήμερα έμαθα γιατί… Έφυγε ενώ νοσηλεύονταν στο «Αττικόν»… Ότι κι εάν πει κανείς είναι λίγο.. Για όσους τον γνώρισαν γερό δυνατό με όνειρα για το μέλλον αλλά και για όσους τον είδαν ως μαχητή της ζωής να περιμένει στη σκάλα για το πλοίο που θα τον πάει στην Σύρο για μία ακόμη αιμοκάθαρση…
Καλό σου παράδεισο Γιάννη και να μας προσέχεις από εκεί ψηλά…
