Παρασκευή και 13… Γεννήθηκε σαν σήμερα πριν από 107 χρόνια ο αγαπημένος Λάμπρος Κωνσταντάρας … Ενας πολυτάλαντος ηθοποιός που χρειάστηκε να πάει στη Γαλλία για να τον ανακαλύψουμε εμείς στην Ελλάδα … Ο Αλέξανδρος Αρβανιτάς μέσα από ατάκες που έμειναν στην ιστορία, μας βάζει στον ..κόσμο του Κωνσταντάρα
Σαν σήμερα, το 1913, γεννήθηκε στην Αθήνα ο δημοφιλής κωμικός ηθοποιός μας. Έπαιξε ποδόσφαιρο στην ΑΕΚ την περίοδο 1929-30. Ωστόσο, τον κέρδισε το θέατρο. Στα 40 χρόνια παρουσίας του συμμετείχε σε 191 παραστάσεις. Συνεργάστηκε με σπουδαίους ηθοποιούς, όπως τη Μαρίκα Κοτοπούλη, την Τζένη Καρέζη, τη Μάρω Κοντού, τον Ντίνο Ηλιόπουλο, την Έλλη Λαμπέτη, τον Νίκο Ρίζο. Όμως, έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό μέσα από τους κινηματογραφικούς ρόλους του.
Του Αλέξανδρου Αρβανιτά
Ερμήνευσε υπέροχα τον πλούσιο, τον ώριμο, το γυναικά, το γλεντζέ, τον ανοιχτόκαρδο, τον άνθρωπο έξω καρδιά, τον καλοσυνάτο, τον αρχοντάνθρωπο, αλλά και τον πατέρα αρκετών σταρ, όπως της Τζένης και της Αλίκης. Οι ταινίες του πολλές. Υπέροχες. Ξεκαρδιστικές. Ενδεικτικά αναφέρουμε: «Ούτε γάτα ούτε ζημιά», «Ο ζηλιαρόγατος», «Η Λίζα και η άλλη», «Η Αλίκη στο Ναυτικό», «Η χαρτοπαίχτρα», «Η βίλα των οργίων», «Υπάρχει και φιλότιμο», «Τζένη-Τζένη», «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια», «Κάτι κουρασμένα παλικάρια», «Ο στρίγκλος που έγινε αρνάκι», «Τι 30, τι 40, τι 50».
Οι ατάκες του υπέροχες, χαρακτηριστικές, νοσταλγικές:
-Με τη μικρή πώς τα πας;
-Α, ξετρελαμένη μαζί μου.
-Τη χούφτωσες καμιά στάλα;
-Τι ‘ναι αυτά που λες, βρε γέρο σάτυρε; Δεν ντρέπεσαι;
– Χούφτωσ’ τη, θα μετανιώσεις. Χούφτωσ’ τη!
Συνέχεια της ταινίας:
-Και μου το ‘πε ο γιατρός. Δεν τη χούφτωσες; Θα το μετανιώσεις. Χούφτωσ’ τη, χούφτωσ’ τη. Σπουδαίος γιατρός!
Άλλη σκηνή;
-Καλώς τον. Πώς από δω; Έπιασε επιδημία;
-Περίπου. Πήγα να δω κάτι γέρους πελάτες μου. Βλέπεις και τα γηρατειά κάτι σαν επιδημία είναι.
-Τι με νοιάζει εμένα; Έχω κάνει εμβόλιο!
Από την ίδια ταινία:
-Φεύγεις; Πού πας;
-Πάω στους ασθενείς μου.
-Ε, άσε να γλιτώσει και κανείς!
Ξανά από την ίδια ταινία:
-Εμ, βέβαια. Τώρα αρχίζουν τα γεροντόπαχα…
-Ποια γεροντόπαχα. Εγώ ήμουνα στρουμπουλός από παιδί!
Επίσης από την ίδια ταινία:
-Ρίτα, ντύθηκες;
-Ναι, Ντίνο.
-Γδύσου, παιδί μου. Ρίτα μου, δεν θα το πιστέψεις, αλλά στ’ ορκίζομαι, στην ψυχή της μάνας μου. Ήρθαν απροόπτως κάτι Ελβετοί!
Τέλος, από την ίδια ταινία:
-Και η Ρίτα που της τάζεις γάμο εδώ και 15 χρόνια;
-Άσε μας, ρε Ιωάννα. Εδώ συζητάνε να διαλύεται ο γάμος σε 7 χρόνια. Δεν στέκει ούτε νομικώς!
«Κάτι κουρασμένα παλικάρια», 1967
Κάντε και κάνα σταυρό, βρε παιδιά! Μπορεί να μας βγει σε καλό. Σταυρό, βρε, όχι μαντολίνο.
Επίσης από την ίδια ταινία:
-Το νου σας, ρεμάλια.
Άλλη μια χαρακτηριστική σκηνή:
-Άντε, ρε παιδιά, να φέρετε λίγο νερό. Να πεθάνει κανείς από δίψα στη Σαχάρα πάει κι έρχεται. Αλλά στο κέντρο της Αθήνας πάει πολύ. Λίγο νερό, ρε παιδιά…
Ξανά από την ίδια ταινία:
-Κύριε Πετροχείλο, κάποτε ήμουνα πουλί και μ’ αγαπούσανε πουλλοί!!!
-Τι πουλί να ήσουνα, τρομάρα να σου ‘ρθει. Το πολύ πολύ να ήσουνα καρακάξα!
«Ο στρίγκλος που έγινε αρνάκι», 1968
-Πολλά φουστάνια, βρε παιδιά. Πολλά φουστάνια. Εδώ είναι αντιτορπιλικό, δεν είναι το Λύκειο Ελληνίδων!
«Η Αλίκη στο Ναυτικό», 1961
-Οι γυναίκες και οι πολιτικοί, Κωστάκη, πρέπει να προσέχουν πολύ τις περιφέρειές τους. Γιατί, όταν έρθουν εκλογές, υπάρχει κίνδυνος η περιφέρειά σου να σε γράψει στην περιφέρειά της.
Άλλη σκηνή:
-Δεν είμεθα οι άνθρωποι των λόγων, είμεθα οι άνθρωποι των έργων. Θα σας εξαφανίσωμεν!
Στην ίδια σκηνή:
-Χαίρω πολύ που αναπνέω τον… ζωοκτόνο αέρα της αγαπημένης μας Πλατανιάς! Ωχ, έτσι και το πω. Τον… ζωογόνο αέρα…
Από την ίδια ταινία:
-Και εκεί που πήγαινα, ωραία ωραία, να σου ξεφυτρώνει μπροστά μου μια ελιά.
-Η ελιά, βρε στραβούλιακα, είχε φυτρώσει εδώ και 50 χρόνια.
Επίσης από την ίδια ταινία:
-Ετοίμασε κάνα ουισκάκι, κάνα φιστικάκι, κάνα μυγδαλάκι, κάνα φουντουκάκι, κάνα κρακεράκι με λίγο βουτυράκι… σαλαμάκι… ζαμπονάκι… καμιά ελίτσα και καμιά σαρδελίτσα… Bράσε και μια ντουζίνα αβγά, σφιχτά κάντα, με μια μαγιονέζα και μερικούς τσίρους… Φτιάξε και μια μακαρονάδα με κιμά καλού κακού… Να τσιμπήσουμε κάτι εντελώς προχείρως!
Τέλος, από την ίδια ταινία:
-Εμπορευάμενος είσαι, κύριε Ντάντη μου;
-Εμπορευάμενος και χηρευάμενος. Και από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα!
«Υπάρχει και φιλότιμο», 1965
-Τι κάνετε, κύριε Τρομπέτα μου. Από πού τηλεφωνείτε;
-Από το Μιλάνο.
-Τι σύμπτωση! Σήμερα έχω πάπια Μιλανέζ!
«Ο φαντασμένος» 1973
-Ο κόσμος, κύριε Ζάβαλε, θέλει να μάθει για τις κοινωνικές προεκτάσεις των πράξεών σας.
-Ποιες προεκτάσεις, βρε παιδάκι μου. Εμένα μ’ αρέσει να χαίρομαι τη ζωούλα μου. Μια ζωή έχω, πληρώνω και τη χαίρομαι. Ενοχλώ κανέναν; Εσένα μπορεί να σ’ αρέσει να ρουφάς ναργιλέ. Πώς μπορώ να σου πω «κύριε, παράτα το ναργιλέ, γιατί έχει κοινωνικές προεκτάσεις;». Είμαστε ή δεν είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, κύριε μαρκούτσι μου, κύριε αυτέ μου…
Επίσης, από την ίδια ταινία:
-Βιολέτα, σε ικετεύω, πουλάκι μου. Βρίσκομαι σε δύσκολη θέση.
-Γυναικοδουλειά δεν είναι; Ε, βρίσκεσαι στην κανονική σου θέση!
Ξανά από την ίδια ταινία:
-Τον κύριο υπουργό παρακαλώ.
-Μόνο υπηρεσιακά τηλεφωνήματα επιτρέπονται.
-Κι αυτό υπηρεσιακό είναι. Σε υπουργό τηλεφωνώ.
-Εσείς, όμως, δεν είστε υπουργός.
-Πρόσεξε καλά! Εμποδίζεις τον υπουργό να επικοινωνεί με τους φίλους του.
-Εγώ εσάς εμποδίζω.
-Το ίδιο κάνει…
-Πουθενά δεν λέει ο νόμος ότι είναι υπουργοί και οι φίλοι του υπουργού.
-Δεν το λέει; Ααα, θα τον καταργήσω. Δεν με ξέρεις καλά εμένα. Ζάβαλος… παιδί μου. Ζάβαλος…
«Η βίλα των οργίων», 1964
-Αγάπη μου, γη μου, ουρανέ μου, θάλασσά μου, σύννεφό μου, βροχή μου, ομίχλη μου, πρωί μου, μεσημέρι μου, απόγευμά μου, δειλινό μου, βράδυ μου, μεσάνυχτά μου, αυγή μου…
«Ούτε γάτα ούτε ζημιά», 1955
-Με έχεις φλομώσει στο λιβάνι… Κι όταν ξαπλώνω και πάω να γλαρώσω, νομίζω πως γεμίζει η κάμαρα Χερουβείμ και Σεραφείμ.
«Ο Ρωμιός έχει φιλότιμο», 1968
-Τι σταυροκοπιέσαι έτσι, μωρή; Τον Άγιο Σουλπίκιο βλέπεις;
«Τι 30, τι 40, τι 50», 1972
Έφυγε από τη ζωή στις 28 Ιουνίου 1985, στο σπίτι του, στη Βάρκιζα, ύστερα από εγκεφαλικό επεισόδιο, το δεύτερο, το οποίο είχε υποστεί το 1983 και σταδιακά τον οδήγησε στον επίλογο. Όμως, άραγε, πέθανε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας; Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, όταν μας συντροφεύει συχνά-πυκνά με τις ταινίες του; Με τις ατάκες του; Όταν μικροί και μεγάλοι τον μνημονεύουν 35 χρόνια μετά το μεγάλο, αιώνιο ταξίδι του; Εκεί που θα έχει σίγουρα δημιουργήσει έναν αχτύπητο θίασο, με φίλους και συναδέλφους του. Και θα κάνει αυτό που ήξερε πάντα και μάλιστα πολύ καλά. Να πρωταγωνιστεί και να μας χαρίζει γέλιο. Με όμορφο, ανεπιτήδευτο, φυσικό τρόπο. Τον τρόπο ενός αρχοντάνθρωπου.
