Σήμερα (01/11, 15:00, στο Γ’ Νεκροταφείο, στη Νίκαια) η εξόδιος ακολουθία για την δημοσιογράφο Πόπη Χριστοδουλίδου και το τελευταίο αντίο από τον Αλέξανδρο Αρβανιτά
Υπάρχουν κάποιες στιγμές που ένας κόμπος κλείνει το λαιμό σου. Ένα «γιατί» μένει, καθώς αναρωτιέσαι με ποια κριτήρια ο Χάρος επέλεξε να πάρει κοντά του το καλύτερο κορίτσι. Την Πόπη μας. Τη δικιά μας Πόπη. Την ασυμβίβαστη. Την αγωνίστρια. Τη μαχήτρια.
Του Αλέξανδρου Αρβανιτά
Σ’ αυτό το επάγγελμα, οι ανταγωνισμοί, οι μικρότητες και τα… συντροφικά μαχαιρώματα έχουν την τιμητική τους. Η Πόπη απείχε απ’ όλα αυτά. Εκείνο που είχε πια κάνει κτήμα της ήταν η υπεράσπιση των συναδέλφων της. Των αγώνων τους. Των δικαιωμάτων τους. Ως εκπρόσωπος εργαζομένων του «ΕΘΝΟΥΣ» δεν δίστασε στιγμή να συγκρουστεί με το καθεστώς Μπόμπολα και να ορθώσει το ανάστημά της στη… σφαγή των ειλώτων, η οποία προετοιμαζόταν μεθοδικά, πολύ καιρό πριν. Η Πόπη δεν καταλάβαινε από αφεντικά. Το πλήρωσε, χάνοντας τη δουλειά της. Ύστερα από 26 χρόνια στην εφημερίδα, την οποία υπηρέτησε από το ναυτιλιακό και πειραϊκό ρεπορτάζ, βρέθηκε ξαφνικά άνεργη.
Όχι για την ποιότητα της εργασίας της, αλλά γιατί δεν έλεγε να στρογγυλέψει πράγματα. Να συμβιβαστεί. Να επιλέξει το εύκολο. Δεν χρειάζεται να πω ποιο δρόμο επέλεξε. Όχι μόνο ως νεαρή ρεπόρτερ, αλλά μέχρι το τέλος. Επίσης, θεωρώ περιττό να αναφέρω ότι υπήρξε δημοσιογράφος με το «Δ» κεφαλαίο. Χωρίς εκπτώσεις. Χωρίς συμβιβασμούς. Και εννοείται ότι δεν έκανε ποτέ τα χατίρια των εφοπλιστών και της πειραϊκής εξουσίας. Γιατί η Πόπη διέθετε μαγκιά, ψυχή, τσαμπουκά. Ήταν αυθεντική, καθώς η δημοσιογραφία υπήρξε γι’ αυτήν λειτούργημα και όχι τρόπος για κονόμα, για εξέλιξη, για αναγνωρισιμότητα. Η Πόπη τιμήθηκε από τους συναδέλφους της, καθώς εκλέχτηκε στο Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ και του ΕΔΟΕΑΠ. Γιατί όλοι, μα όλοι, γνωρίζαμε ότι, σε όποιο μετερίζι και αν βρισκόταν, η Πόπη ήταν η δική μας φωνή. Η φωνή της διεκδίκησης. Η φωνή του αγώνα. Η φωνή της συνείδησης των «από κάτω». Η φωνή της αλήθειας.
Όπως ήταν ασυμβίβαστη με τα συνδικαλιστικά της «πρέπει», το ίδιο ασυμβίβαστη υπήρξε και στα πολιτικά της «πιστεύω». Το 2012, διαφώνησε με τις απολύσεις στον «Ριζοσπάστη» και αποχώρησε από το ΠΑΜΕ Τύπου. Από τότε δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω. Αγαπούσε και την αγαπούσαν οι παλιοί της σύντροφοι, αλλά η «πασιονάριά» μας επέλεξε τις αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, προκειμένου να εξακολουθήσει τον αγώνα της. Πάντα με ενωτική λογική, αλλά και χωρίς διάθεση να κάνει βήμα πίσω σε ό,τι θεωρούσε σωστό και δίκαιο. Η Πόπη δεν ήξερε τι θα πει «καταθέτω τα όπλα». Παρά τα προβλήματα υγείας, δεν υπήρχε συνέλευση, συγκέντρωση, πορεία, απεργία που να μην ήταν παρούσα. Ακόμη και με δυσκολίες στο βάδισμα ήταν εκεί. Απέναντι από υπουργούς, εργοδότες, δυνάμεις καταστολής. Μόλις έγινε γνωστό ότι η Πόπη μας άνοιξε τα φτερά της για τη «γειτονιά των αγγέλων», έπεσε παγωμάρα.
«Έφυγε» η Πόπη μας. Ο άνθρωπός μας. Η «καπετάνισσα». Η αρχόντισσα. Όλοι, χωρίς υπερβολή όλοι, οι συνάδελφοί της κλάψαμε. Γιατί το κριτήριο των ανθρώπων είναι αλάνθαστο. Ξέρουν ποιος είναι δικός τους. Χωρίς υστεροβουλία. Χωρίς πολιτικά παιχνίδια. Δεν ήταν τυχαίο ότι είχε καταφέρει -από τους ελάχιστους στον κλάδο- να την ψηφίζουν υποστηρικτές της Ν.Δ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ, άτομα της λεγόμενης επαναστατικής Αριστεράς και του αναρχικού χώρου. Όλοι είχαν να πουν έναν καλό λόγο. Φίλοι, συνάδελφοι και σύντροφοι την αποχαιρέτησαν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μια συνάδελφος, η Μελίνα, η οποία πλέον ζει στη Γερμανία, έγραψε μόλις τρεις λέξεις, ενδεικτικές ωστόσο της μεγάλης απώλειας: «Σύντροφοι, φτωχύναμε, σύντροφοι».
Η αττική γη υποδέχεται -σήμερα, στο Γ΄ Νεκροταφείο, στη Νίκαια, στις 3:00 το μεσημέρι- στην αγκαλιά της τη γλυκιά μας συντρόφισσα, τη συναδέλφισσά μας, τον άνθρωπό μας. Οι ιστορικοί του μέλλοντος, όταν εξετάσουν κάποτε το λήμμα «συνδικαλιστής», σίγουρα θα σταθούν με ευλάβεια στο όνομα ΠΟΠΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΟΥ. Αντίο, «καπετάνισσα». Αντίο, αρχόντισσα. Αντίο, συντρόφισσα. Αντίο, Πόπη μας. Μέχρι το δικό μας τέλος, θα ξέρουμε ότι ήσουν πάντα δίπλα μας. Στις χαρές και στις λύπες. Στις νίκες και στις ήττες. Στους αγώνες του κλάδου μας. Παράδειγμα σε όλα. Και τα παραδείγματα, μας συνοδεύουν σε όλη μας τη ζωή…
