Που βαδίζει ο μπασκετικός Παναθηναϊκός που ξεκίνησε με όνειρα και μετά από πέντε αγωνιστικές στην Euroleague έχει ρεκόρ 2-3 νίκες και το χειρότερο; δεν έχει σχέδιο… Οι σκέψεις του Αλέξανδρου Αρβανιτά μετά την συντριβή από την Χίμκι στην Μόσχα
Ειδήμων δεν είμαι. Μου αρέσει το μπάσκετ ως άθλημα. Παρακολουθώ τον Παναθηναϊκό από την ένδοξη εποχή του Τάκη Κορωναίου, του Απόστολου Κόντου, του Ντέιβιντ Στεργάκου και των άλλων παιδιών εκείνης της «χρυσής φουρνιάς». Οι αγώνες στον «Τάφο του Ινδού» ήταν μια ιεροτελεστία. Αυτά από το μακρινό 1976. Τότε που το άθλημα βρισκόταν ακόμη σε πρωτόγονη μορφή, σε ό,τι αφορά τις αθλητικές εγκαταστάσεις, την οργάνωση πρωταθλήματος και ομάδων, τις αμοιβές των αθλητών.
Του Αλέξανδρου Αρβανιτά
Από τότε ο Παναθηναϊκός -μέσω της οικογένειας Γιαννακόπουλου- εκτοξεύτηκε στον ευρωπαϊκό μπασκετικό χάρτη. Κατέκτησε έξι Ευρωλίγκες. Προωθήθηκε στο κορυφαίο επίπεδο. Κέρδισε το σεβασμό φίλων και αντιπάλων. Επειδή, όμως, η ζωή κάνει κύκλους, η μνημονιακή Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να παρακολουθήσει την εξέλιξη του σπορ. Κυρίως, οι επιχειρηματίες αδυνατούν να δαπανήσουν τα ποσά που ξοδεύουν οι ανταγωνιστές τους. Έτσι, η διεκδίκηση τίτλων θεωρήθηκε μέγιστη υπέρβαση. Πριν από λίγα χρόνια εφικτός στόχος θεωρούνταν η συμμετοχή στο Φάιναλ Φορ. Για να καταλήξουν οι δύο εκπρόσωποί μας αργότερα στο ρεαλιστικό «Στόχος μας είναι πλέον η πρόκριση στην οκτάδα και βλέπουμε».
Το να λειτουργείς με βάση την πραγματικότητα και να οροθετείς το ταβάνι σου, δεν είναι κακό. Άλλωστε, με μπάτζετ 10-12 εκατομμυρίων πώς θα κτυπήσεις ομάδες οι οποίες ξοδεύουν για πλάκα δύο και τρεις φορές περισσότερα χρήματα από σένα. Αλλά… Εδώ αρχίζουν τα αλλά. Μέχρι στιγμής, σε Ελλάδα και Ευρώπη, έχουν εμφανιστεί οι κτυπητές αδυναμίες του ρόστερ. Γιατί, αυτό που έβλεπε όλος ο κόσμος το καλοκαίρι, δεν μπορεί να μην το έβλεπαν οι άνθρωποι της ΚΑΕ. Στα μέχρι τώρα πέντε παιχνίδια, το «τριφύλλι» έχει εμφανίσει δύο καθοριστικές… ανορθογραφίες. Δεν γίνεται να δέχεσαι, στο χτεσινό παιχνίδι, 15 τρίποντα και άλλα τόσα από την Αρμάνι. Και δεν γίνεται τα περισσότερα απ’ αυτά να είναι ελεύθερα σουτ. Η περιφερειακή άμυνα ήταν για γέλια. Μην πω και για κλάματα.
Οι υπεύθυνοι του σχεδιασμού πρόσθεσαν δύο σουτέρ δίπλα στον Καλάθη, αλλά πάλι τον άφησαν μόνο. Γιατί και οι δύο (Ράις, Φριντέντ) δεν μπορούν να παίξουν μαζί, καθώς είναι κοντοί για τα μπασκετικά δεδομένα και έχουν θέμα στην προσωπική άμυνα απέναντι σε δίμετρους αντιπάλους. Έτσι, ο Νικ πρέπει να μαρκάρει τον καλύτερο περιφερειακό, είτε λέγεται Σβεντ είτε Μίτσοφ είτε… Δηλαδή, θέλουμε, στα σχεδόν 32 λεπτά που ο αρχηγός βρίσκεται στο παρκέ, να δημιουργεί με τις ασίστ, να εκτελεί με τους πόντους του, να μαζεύει ριμπάουντ, να κλέβει μπάλες, να αποδιοργανώνει τον αντίπαλο κίλερ. Σε λίγο θα του ζητήσουμε να σφουγγαρίζει στο ΟΑΚΑ, στον ελεύθερο χρόνο του, γιατί κάποιοι φωστήρες… λογιστές ισχυρίζονται ότι παίρνει πολλά. Λες και η διοίκηση τα χαρίζει στον παίκτη. Και βεβαίως η έλλειψη του Παππά, ενός σχετικά ψηλού γκαρντ, επιδεινώνει την κατάσταση.
Θα έπρεπε χτες ο σύλλογος να πάρει ένα ψηλό παιδί στο «2» (π.χ. Λαρετζάκης) ώστε πλην Καλάθη οι περιφερειακοί να μην αμύνονται με τα… μάτια. Γιατί, όταν στο ελληνικό πρωτάθλημα -απέναντι σε ΠΑΟΚ και Άρη- δέχεσαι 30 τρίποντα, με τη διαφορά ποιότητας που διαθέτεις μπορείς να το μαζέψεις και στο τέλος να είσαι εσύ ο νικητής. Όταν, όμως, απέναντί σου βρίσκονται η Αρμάνι και η Χίμκι, ομάδες ακριβότερες από τη δική σου, με περισσότερες λύσεις, τότε αυτό το… αγκάθι δεν μαζεύεται. Το δεύτερο θέμα είναι αυτό των ριμπάουντ. Όταν οι αντίπαλοί σου μαζεύουν τα διπλάσια «σκουπίδια» από σένα και έχουν δεύτερες και τρίτες επιθέσεις στο καλάθι σου, τότε περιμένεις το… μοιραίο. Ασφαλώς και το ριμπάουντ είναι θέμα ομαδικής δουλειάς.
Ωστόσο, ο Παναθηναϊκός έχει τρύπα στη θέση «5». Μια βασική θέση, στην οποία αν δεν διαθέτεις ποιότητα και αθλητικότητα, τότε η τύχη σου είναι προδιαγεγραμμένη. Καλό το πρότζεκτ Παπαγιάννη, καλό το «λαχείο» Μπεντίλ, καλό το φιλότιμο και αξιοπρεπές παίξιμο του Βουγιούκα, αλλά με μισές δουλειές κανείς δεν μπορεί να πάει ψηλά. Και για να πας ψηλά, τη συγκεκριμένη θέση πρέπει να την πληρώσεις. Δεν θα σταθώ στο θέμα των βολών. Αυτή η… πληγή είναι κάτι που διορθώνεται μέσα από την προπόνηση. Θα σταθώ όμως στο θέμα των σουτέρ. Ο σύλλογος «μάτωσε» οικονομικά και πλαισίωσε τον Καλάθη με ένα φονικό όπλο, τον Τζίμι Φριντέντ. Ωστόσο, ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Χτες, 7 παίκτες της ρωσικής ομάδας πέτυχαν τρίποντα. Επτά και όχι δύο-τρεις. Το ίδιο έγινε και με την Αρμάνι. Γιατί στο σύγχρονο μπάσκετ δεν είναι αρκετό να σουτάρει ένας… φονιάς και υποφερτά άλλοι δύο το πολύ τρεις.
Στο μπάσκετ του παρόντος αλλά και του μέλλοντος πρέπει να σουτάρουν όλοι. Χτες το «πεντάρι» της Χίμκι, ο Μπρούκερ, σούταρε έξω από το τρίποντο, ανενόχλητος, γιατί οι ψηλοί του Παναθηναϊκού έμοιαζαν με τον Τιτανικό. Αναφέρομαι στη Χίμκι και την Αρμάνι, γιατί αυτές, μαζί με Μακάμπι, Μπασκόνια, Ζαλγκίρις και ίσως κάποια έκπληξη, θα διεκδικήσουν από εμάς μία θέση στην οκτάδα. Τέλος, το αυριανό παιχνίδι με την Εφές εκ των πραγμάτων καθίσταται πρόωρος «τελικός». Το «πρέπει» αφορά μόνο τον ελληνικό σύλλογο και αν κάτι στραβώσει, καλό είναι διοίκηση, προπονητικό επιτελείο, παίκτες να εξηγήσουν στους φιλάθλους τι πήγε λάθος.
Γιατί τα προβλήματα δεν γίνεται να κρύβονται κάτω από το χαλί. Γιατί δεν αρκεί η χωρίς κόπο κατάκτηση των εγχώριων τίτλων. Γιατί οι σύλλογοι προχωρούν, όταν έχουν δίπλα τον κόσμο τους. Για να γίνει αυτό χρειάζεται ειλικρίνεια και κυρίως εξήγηση των δεδομένων. Η ανθρωποφαγία δεν βοήθησε ποτέ και κανέναν. Αντιθέτως, η υπομονή και η δουλειά φέρνουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Αλλά, είπαμε. Πρωτίστως απαιτείται ειλικρίνεια. Αν συνοδεύεται και από αυτοκριτική, τότε θα διορθωθούν πολλά στραβά. Πιθανώς όχι όλα. Θα κερδηθεί όμως το σημαντικότερο στοίχημα. Αυτό της σχέσης με τον κόσμο της ομάδας. Και όπως και να το κάνουμε, αυτό είναι το πιο σοβαρό. Ειδικά στις μέρες που ο σύλλογος περνά τη δυσκολότερη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας του…
