Ο Αλέξανδρος Αρβανιτάς σχολιάζει για τον τρόπο με τον οποίο οι σύγχρονοι εκδότες έχουν διαλύσει κάθε λογική όσον αφορά τις εργασιακές σχέσεις – Η ιδιαιτερότητα του ελληνικού συστήματος όπου ο εκδότης δεν είναι υπόχρεος “πόθεν έσχες” αλλά είναι ο εργαζόμενος
Όλα αυτά τα χρόνια, οι πολίτες άκουγαν δύο πράγματα από τους πολιτικούς, τα οποία προκαλούσαν γέλια μέχρι δακρύων. Στην αρχή βεβαίως είχαμε γέλια. Μετά θλίψη, θυμό και στο τέλος δάκρυα.
Του Αλέξανδρου Αρβανιτά
Το πρώτο είναι ο θεσμός της Δικαιοσύνης. Όλοι, θεωρητικά, τουλάχιστον, σέβονται τις αποφάσεις της και δίνουν όρκους πίστης για την ανεξαρτησία της. Οι, δε, δικαστές υποτίθεται ότι εφαρμόζουν το νόμο απαρέγκλιτα, προς πάσαν κατεύθυνση. Για την ακρίβεια, κρίνονται καθημερινά, αν οι αποφάσεις τους συμβαδίζουν με το κοινόν περί δικαίου αίσθημα. Και βεβαίως κρίνονται αν και κατά πόσο φροντίζουν η όποια απόφασή τους να εκφράζει το πνεύμα του νόμου και όχι το γράμμα. Είναι αλήθεια ότι έχουμε… θέματα με δικαστικές αποφάσεις. Πολιτικοί, επιχειρηματίες, παράγοντες του τόπου, κρατικοί λειτουργοί πέφτουν στα μαλακά. Για τους απλούς πολίτες, ο πέλεκυς συνήθως είναι σκληρός. Χαρακτηριστική είναι περίπτωση της καθαρίστριας από τον Βόλο.
Το δεύτερο πράγμα είναι η συνεχής, μονότονη και στο τέλος κουραστική υπόσχεση των πολιτικών ότι θα πατάξουν τη φοροδιαφυγή. Διαρκείς υποσχέσεις, απ’ όλους, χωρίς καμία εξαίρεση. Ένα πράγμα σαν τον γνωστό Μαυρογιαλούρο, τον οποίο ερμήνευσε έξοχα ο αείμνηστος Λάμπρος Κωνσταντάρας.
Στη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, σημασία δεν έχει το είναι αλλά το φαίνεσθαι. Συλλαμβάνουν κάποιους φοροφυγάδες και στέλνουν αμέσως τα τηλεοπτικά κανάλια, προκειμένου να μας ενημερώσουν για τις επιτυχίες τους. Αυτοί οι φοροφυγάδες είναι πραγματικοί και όχι «μαϊμού». Η πλειονότητά τους όμως είναι ελεύθεροι επαγγελματίες: δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί, ηλεκτρολόγοι, έμποροι, υδραυλικοί και λοιπές… δημοκρατικές δυνάμεις. Μικρή λεπτομέρεια στο παραπάνω αφήγημα, ότι όλοι αυτοί αποτελούν τη… μαρίδα, καθώς από τις σχετικές λίστες λείπουν έμποροι πετρελαιοειδών, μιντιάρχες, επιχειρηματίες φαρμάκου (να εδώ η Novartis), βιομήχανοι, εφοπλιστές και ό,τι τέλος πάντων ονομάζουμε αστικό κορμό του κράτους.
ΑΘΩΩΣΗ ΨΥΧΑΡΗ ΚΑΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ
Σ’ αυτόν τον τόπο, λίγο-πολύ, όλοι έχουμε διαβάσει ή έστω ακούσει πώς δίνονταν θαλασσοδάνεια στους μιντιάρχες, χωρίς να τηρούνται στοιχειωδώς κανόνες εγγυήσεων. Ότι δηλαδή αυτά τα δάνεια έπρεπε να εξυπηρετηθούν και οι τράπεζες δεν θα υποχρεούνταν να τα εγγράψουν στις ζημιές. Το 2016 κλήθηκε στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για τα δάνεια των κομμάτων και των ΜΜΕ να καταθέσει ο κύριος Σταύρος Ψυχάρης. Αντ’ αυτού κατέθεσε ο γιος του, Παναγιώτης, λέγοντας ότι έπαιρνε ο ΔΟΛ τραπεζικά δάνεια με αέρα. Χαρακτηριστικά δήλωσε: «Υπέγραψα εγγυήσεις 15 εκατ. ευρώ. Αυτό δεν σημαίνει ότι είχα τα χρήματα. Εγγύηση ήταν η υπογραφή μου»! Τελικά, ύστερα από πολύμηνη διαδικασία, ο Σταύρος Ψυχάρης και 10 στελέχη της ALPHA BANK αθωώθηκαν για δάνεια ύψους 44,7 εκατ. ευρώ. Το δικαστήριο έκρινε ότι στην υπόθεση των επίμαχων πιστώσεων δεν υπήρξε καμιά παράβαση κανόνα επιμέλειας. Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης, αποδείχτηκε ότι σημαντικό μέρος της οφειλής έχει καλυφθεί, αφού σε εξέλιξη βρίσκεται η διαδικασία αναγκαστικής εκτέλεσης της ακίνητης περιουσίας του πρώην εκδότη, με αποτέλεσμα η ζημιά της τράπεζας να καθίσταται αβέβαιη.
Το γεγονός της αθώωσης, από μόνο του, δημιουργεί ζήτημα όχι μόνο για τον κ. Ψυχάρη αλλά και για τους τραπεζίτες. Κάποτε, σ’ αυτόν τον τόπο, πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε. Έχουμε καπιταλισμό; Ασυζητητί. Τότε πρέπει να τηρούνται οι νόμοι της αγοράς. Χρηματοδότησαν οι τράπεζες τη Forthnet, τον ΔΟΛ, τον Πήγασο και άλλες εταιρίες; Ναι. Όμως, τότε πρέπει να αναλάβουν και το κόστος της επένδυσής τους. Απέτυχαν; Να ζητήσουν δάνειο από την αγορά (χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, τραπεζικούς, κρατικούς φορείς) με την υποχρέωση να το αποπληρώσουν. Όπως δηλαδή κάνουν και οι υπόλοιπες επιχειρήσεις. Δεν μπορούν; Τότε να μπουν σε διαδικασία εκκαθάρισης. Με απλά λόγια, λουκέτο. Δεν γίνεται κάθε φορά, με συνεχείς ανακεφαλαιοποιήσεις, να πληρώνουν οι Έλληνες φορολογούμενοι το κόστος των τραπεζικών επιλογών και οι τελευταίες να κινούνται σαν να μην τρέχει τίποτα…
ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ
Στο όνομα της ανάπτυξης και των επενδύσεων, η κυβέρνηση αποφάσισε να κάνει ένα… δωράκι στους συμπαθείς καναλάρχες, τους γνωστούς μιντιάρχες. Αυτούς οι οποίοι επί χρόνια χρησιμοποιούσαν δημόσιες συχνότητες και όταν κλήθηκαν να πληρώσουν για τις τηλεοπτικές άδειες, σήκωσαν τον τόπο στο πόδι. Δεν άφησαν διαμαρτυρία για διαμαρτυρία, δικαστήριο που να μην προσέφυγαν για να πουν τον… πόνο τους. Μιλάμε γι’ αυτούς τους ιδιοκτήτες ΜΜΕ, οι οποίοι μέσα στην κρίση απέλυσαν χιλιάδες τεχνικούς και δημοσιογράφους. Πρώτα βεβαίως φρόντισαν να «λειτουργήσουν» με δόλιες πτωχεύσεις, πλασματικές αγοραπωλησίες και αλλαγές τίτλων και επωνυμίας των επιχειρήσεών τους. Βεβαίως, το αποτέλεσμα, εκτός από τις απολύσεις, ήταν και ένα μεγάλο φέσι στους εναπομείναντες εργαζόμενους, αλλά και σοβαρές καθυστερήσεις στους ήδη κουτσουρεμένους μισθούς…
Με όλο αυτό που σκοπεύει να εφαρμόσει η κυβέρνηση, απαλλάσσονται από την υποχρέωση ονομαστικοποίησης των μετοχών. Με απλά λόγια, η μη υποχρέωση υποβολής «πόθεν έσχες», στην ουσία καταργεί τη δυνατότητα να γνωρίζουν οι πολίτες ποιος αγοράζει και ποιος κατέχει τι, στο επίπεδο των μετοχών μιας ανώνυμης εταιρίας. Αδυνατεί ο πολίτης να γνωρίζει αν πίσω από μια αγορά κρύβεται μια offshore εταιρία. Αδυνατεί να ελέγξει πράγματα, σε μια αδιαφανή διαδικασία. Υποτίθεται ότι το «πόθεν έσχες» αποτελεί μια θεσμική επιλογή της πολιτείας για την ύπαρξη πλήρους διαφάνειας στο οικονομικό γίγνεσθαι της χώρας. Προσωπικά, δεν μπορώ να καταλάβω τι νόημα έχει να υποβάλλουν τέτοια δήλωση συντάκτες των 500-1.000 ευρώ μηνιαίως.
Μήπως τα εισοδήματά τους είναι τέτοια ώστε να φοροδιαφεύγουν; Πάντως, το όλο θέμα καταλήγει σε τραγέλαφο. Οι υπάλληλοι των επιχειρήσεων ΜΜΕ να υποχρεούνται στην υποβολή δήλωσης, αλλά οι εργοδότες τους, με ετήσια εισοδήματα μερικές δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, να απαλλάσσονται της υποχρέωσης. Ας μας εξηγήσει κάποιος. Τι ακριβώς σημαίνει επενδύσεις; Να μη γίνεται κανένας έλεγχος προέλευσης, νομιμότητος, απόκτησης των χρημάτων; Γιατί αυτό διαφάνεια δεν το λες. Δεν ξέρω αν το λες κανονικότητα, με την έννοια που αποδίδουν στη λέξη οι κυβερνώντες. Όπως και να έχει, με όρους όχι νομικούς ούτε οικονομικούς, το λες και σύγκρουση με την κοινή λογική ενός μέσου πολίτη. Σύγκρουση σ’ αυτό που θέλουν οι πολλοί εις βάρος των ολίγων. Και ασφαλώς προσμετράται και αυτό στα αρνητικά της σημερινής κυβέρνησης, η οποία σε όλους τους τόνους διακήρυττε ότι έχει διδαχθεί από τα λάθη των παρελθόντων ετών, όταν και είχε κυβερνήσει κάμποσες δεκαετίες αυτόν τον τόπο…
