Ενα παιδί τεσσάρων ετών με συστροφή όρχεος στην Ανάφη, η απάντηση από τα κεντρικά του ΕΚΑΒ περί …βόλτας στη Σαντορίνη και η κραυγή αγωνίας μίας μάνας που είδε το παιδί της να χάνει έναν όρχι – Ποιος θα δώσει εξηγήσεις αλήθεια; Και γιατί να μένει κάποιος στην άγονη γραμμή όταν δεν του εξασφαλίζει ο κρατικός μηχανισμός τουλάχιστον μία θέση στο Σινούκ;
«Θα πάει Σαντορίνη με σκάφος και μετά βλέπουμε»
Και είδαμε…έναν όρχι λιγότερο.
Χάσαμε έναν όρχι.
Και θέλει όρχεις για να μείνει κανείς στην άγονη γραμμή. Αλήθεια!
Εσείς άραγε πόσους έχετε; Και πόσο θα κοστολογούσατε τον αριστερό όρχι ενός 4χρονου αγοριού; Για να ξέρω.
Έχω μέσα μου μια κραυγή που έτσι και τη βγάλω …ακόμη και η τίγρη της Βεγγάλης θα ζάρωνε στο ενδιαίτημά της χιλιόμετρα μακριά.
Έχω μέσα μου μια κραυγή που έτσι και τη βγάλω…όλοι οι μαυροπετρίτες της Ανάφης και των παρακείμενων νήσων θα φτεροκοπούσαν τρομαγμένοι προς άγνωστη κατεύθυνση. Θα ‘χάναν τον προσανατολισμό τους, καταλαβαίνετε;
Έχω μέσα μου μια κραυγή που έτσι και τη βγάλω…η κ.Κεραμέως και η όποια Κεραμέως των τελευταίων πέντε και βάλε δεκαετιών θα έτρεχε να κρυφτεί σαν τον Ευρυσθέα στο πιθάρι, όταν είδε τον Ηρακλή ντυμένο λιοντάρι της Νεμέας…
Έχω μέσα μου μια κραυγή…
Δεν ήθελα να μιλήσω…Είμαι μέσα στο πρόβλημα λέει…γι’ αυτό.
Λάθος! Είμαι το πρόβλημα! Εγώ. Της άγονης γραμμής!
Άλλα κάλιο αργά παρά ποτέ…γιατί σε ένα προηγούμενο γράμμα μου προς τον κ. Υπουργό Παιδείας ήμουνα με το χαμόγελο στα χείλη. Σαν τους φαντάρους μας μπροστά.
Μα δεν έχω πια χαμόγελο! Ακούτε; Στέρεψε…
Δώστε τα μόρια στα δυσπρόσιτα! Θέλω να φωνάξω και να ακούσετε! Ακούτε εσείς στις μεγάλες και πολύβουες πολιτείες ; Διπλά και τρίδιπλα! Μάλλον εις τη ν καλύτερα. Δεν ξέρω πια πόσα μόρια πρέπει να μου δώσετε.
Που για να έχω εγώ δουλειά στην άγονη γραμμή-που μόνο στην άγονη γραμμή μπορούσα να έχω δηλαδή- το παιδί μου κινδύνεψε να χαθεί. Και μη μου πείτε επιλογή σου ήταν… γιατί τη βλέπω την κραυγή να ξεχύνεται…βρείτε πιθάρι!
Έχετε ακούσει ποτέ το ελικόπτερο του ΕΚΑΒ πάνω από το κεφάλι σας και να έρχεται για σας ; Ούτε εγώ! Γιατί δεν ήρθε ποτέ! Έπρεπε και δεν ήρθε. Δεν είναι ότι δεν μπόραγε. Δεν ήθελε…δε μου είπαν ποτέ ότι δεν μπόραγε, άρα μάλλον δεν ήθελε…
Δε θέλω τη συμπόνοια σας! Θέλω τα μόρια μου εις τη ν! Τα δικαιούμαι…
Και θέλω κι έναν εισαγγελέα μήπως βγάλει άκρη με το σύστημα και τα τυχόν απανωτά του λάθη.
Που πετάει στα μικρά νησιά της άγονης γραμμής έναν αγροτικό ιατρό ανειδίκευτο…ενώ στα μεγάλα βαφτίζει κάτι κέντρα Υγείας…αλλοίμονο μας…σε Γενικά Νοσοκομεία. Να λες μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα… χωρίς να είμαι σίγουρη ποιο από τα δύο είναι ο γκρεμός και ποιο το ρέμα.
Από την άλλη σκεφτόμουνα ότι αν είχα βγάλει εκείνη την κραυγή εκείνο το βράδυ…ίσως να είχε ακούσει το ελικόπτερο και να είχε φτάσει. Φταίω κι εγώ δε λέω…και να φανταστείτε ότι οι ουρανοί ήταν ασυννέφιαστοι και η θάλασσα μπονάτσα, λάδι…
«Θα πάει Σαντορίνη με σκάφος και μετά βλέπουμε»
Ήταν η τελευταία κουβέντα του ΕΚΑΒ προς την αγροτικό ιατρό της Ανάφης. Μάλλον έκρινε ότι ένα 4χρονο αγοράκι που έχει εικόνα συστροφής όρχεως και χρειάζεται επειγόντως χειρουργείο…έχει 2 όρχεις οπότε αν χάσει τον 1 δεν πειράζει. Επίσης μάλλον έκρινε ότι θα μπορούσε να πεταχτεί μια βόλτα πρώτα από τη γείτονα νήσο Σαντορίνη να δει αν κουνιούνται οι βάρκες και μετά βλέπομε…
Και είδαμε…
Έναν όρχι λιγότερο…
Το νου σας με τη σειρά σας κι εσείς στο νοσοκομείο της Σαντορίνης λοιπόν… που όλα καλώς καμωμένα τα νομίζετε και κοιμάστε ήσυχα και όμορφα στο μαξιλάρι σας, ενώ εγώ χύνω ποτάμι τα δάκρυα στο δικό μου κάθε βράδυ.
Το νου σας…
Έχω μια κραυγή…
Υπατία
Υ.Γ. : Στη φωτογραφία το ελικόπτερο του ΕΚΑΒ που δεν ήρθε ποτέ…
