Ο “Σκοπελίτης” για ένα βράδυ στα Κατάπολα της Αμοργού, μετατράπηκε σε “Κιβωτό Μνήμης” και τα παιδιά που είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο υψώνοντας τα κεράκια, έστειλαν μήνυμα ελπίδας για έναν καλύτερο κόσμο
Οποιος έχει ταξιδέψει στις Μικρές Κυκλάδες είναι αδύνατον να μη γνωρίζει τον «Σκοπελίτη», το θρυλικό σκαρί που επί δεκαετίες συνδέει καθημερινά Αμοργό, Δονούσα, Κουφονήσια, Σχοινούσα, Ηρακλειά και Νάξο. Η ζωή γενεών στο νησιωτικό αυτό σύμπλεγμα είναι συνδεδεμένη με τούτο το καράβι, μαζί κι ένα τεράστιο σώμα αναμνήσεων από καλοκαιρινές περιπλανήσεις των παραθεριστών, μέσα στα χρόνια, που έχουν χτίσει προσωπικές και συλλογικές μυθολογίες.
Της Βαρβάρας Παπαδοπούλου (Εφημερίδων των Συντακτών)
Είχα το προνόμιο, πολλά χρόνια πριν, να γνωρίσω από κοντά τον γίγαντα Μήτσο Σκοπελίτη, τον καπετάνιο που όργωσε το Αιγαίο και πριν στήσει το ομώνυμο καράβι είχε σεβαστεί τη θάλασσα και είχε υπηρετήσει τα νησιά με άλλα σκαριά: τη «Χοζοβιώτισσα», τον «Βαλσαμίτη», τον «Πανορμίτη», αργότερα το «Μαριάννα».
Ανθρωπος ψυχωμένος, με βίο μυθιστορηματικό που συμπυκνώνει τη σύνδεση της ατομικής μοίρας με τη συλλογική. Γιατί αυτό κατάλαβα από μια διήμερη κουβέντα που είχαμε πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια στο ιστορικό καφενείο-ναυτικό πρακτορείο του Πρέκα στα Κατάπολα της Αμοργού: πως η προσωπική ιστορία ενός ανθρώπου μπορεί να διαπλακεί με την ιστορία των πολλών, εν προκειμένω των κατοίκων στα μικρά Κυκλαδονήσια. Πως η μάχη της επιβίωσης του ενός συνδέεται με την επιβίωση των πολλών, πως οι ζωές των ανθρώπων, με τις χαρές και τους πόνους, είναι σαν μια ρώσικη κούκλα Μπάμπουσκα, όπου δεν ξέρεις αν το μεγάλο περιέχει το μικρό ή το μικρό το μεγάλο.
Πριν από λίγες μέρες (σ.σ. 7 Αυγούστου), μέσα στο γκαράζ αυτού του εμβληματικού καραβιού παρουσιάστηκε μια ξεχωριστή θεατρική παράσταση από μια από τις θεατρικές ομάδες που έχουν στήσει δύο υπέροχοι, χαρισματικοί άνθρωποι του θεάτρου και του πολιτισμού που γεννάει η τέχνη στις καλές στιγμές της. Ο Γιάννης Σιούτης και ο Πέτρος Ρούσσος, που ζουν στην Αμοργό τα τελευταία χρόνια, δούλεψαν με μια ομάδα εφήβων του νησιού και έστησαν μια συγκλονιστική παράσταση με αφηγήσεις προσφύγων.
Με απολύτως σύγχρονη και απροσποίητη θεατρική γλώσσα, μέσα στην κοιλιά ενός καραβιού που το ίδιο κουβαλάει πλήθος ιστοριών, γίναμε μάρτυρες των αφηγήσεων άλλων ιστοριών από άλλα ταξίδια που τα υπαγόρευσε η ανάγκη και η βία του πολέμου. Ιστορίες από παιδιά και ενήλικους πρόσφυγες από το Ιράκ, τη Συρία και το Αφγανιστάν γέμισαν το γκαράζ του «Σκοπελίτη», δοσμένες μέσα από τους χαρακτήρες που ενσάρκωσαν τα παιδιά της ομάδας με απλότητα και αυθεντικότητα. Το κοινό κι όσοι ιδίως έτυχε να έχουμε εμπλακεί από κοντά στο προσφυγικό ήταν αδύνατον να μη βουρκώσουμε.
Το κλείσιμο ήρθε μέσα από το υποβλητικό σκοτάδι στο οποίο βυθίστηκε το γκαράζ-σκηνή για να το φωτίσουν τα κεράκια που άναβαν, ένα ένα, τα παιδιά, υπό τον διεισδυτικό ήχο του παλιού κι υπέροχου «Sound of silence».
Κεράκια του πένθους, κεράκια της ελπίδας.
ΥΓ.: Τη συγκίνηση από την παράσταση διαδέχτηκε η δυσφορία από τη φωτογραφία του πρωθυπουργικού ζεύγους μπροστά στη σπαρακτική φωτογραφία του Μπεχράκη με τον πρόσφυγα πατέρα που κουβαλάει το παιδί του στη βροχή. Με νωπή την πολιτική αναγωγής του προσφυγικού-μεταναστευτικού σε ζήτημα αποκλειστικά δημόσιας τάξης, η φωτογραφία έστηνε κίβδηλη εικόνα. Η αντίστιξη με την αυθεντικότητα της παράστασης των εφήβων της Αμοργού, προφανής.
