Ο σπουδαίος αθλητής από τη Γερμανία Moritz auf der Heide βρέθηκε για πρώτη φορά στο Naxos Trail Race 2019 – Παραθέτει μέσω της ιστοσελίδας advendure.com μια σειρά σκέψεων, εικόνων και συναισθημάτων που βίωσε το τριήμερο που βρέθηκε στη Νάξο!
Γιατί στη Νάξο; Γιατί να ταξιδέψει κανείς σε ένα μακρινό ελληνικό νησί; Γιατί να αφήσει πίσω παραδείσους του ορεινού τρεξίματος όπως οι Άλπεις, τα Πυρηναία ή τα γαλλικά Βόσγια όρη; Παρόλο που πολλοί από εμάς, που μας αρέσει να οργώνουμε τη φύση με κάθε ευκαιρία, μένουμε σε πανέμορφα μέρη, έχουμε την τάση να ταξιδεύουμε μακριά, σε άγνωστους σε μας τόπους. Επιδιώκουμε νέες εμπειρίες, διαφορετική ατμόσφαιρα και πολλοί αναζητούμε την περιπέτεια.
Αρθρο του Moritz auf der Heide
Όταν πριν από δύο εβδομάδες ανέβηκα στο πλοίο για ένα τετράωρο ταξίδι από τον Πειραιά προς τη Νάξο δεν σκεφτόμουν τον αγώνα. Στην πραγματικότητα δεν σκεφτόμουν τίποτε. Η ομορφιά του ταξιδιού σε απορροφά εντελώς και σου επιτρέπει να δοκιμάσεις πιο έντονα συναισθήματα. Παρόλο που από τα παράθυρα και το ανοικτό κατάστρωμα μπορείς να πάρεις μία ιδέα για το τι σε περιμένει, μόλις βγαίνεις από το εσωτερικό του πλοίου στην αποβάθρα ζεις μία στιγμή δωρικής αρχαϊκής γοητείας. Περνώντας δίπλα από την κάπως άγρια ανοιχτή θάλασσα, σε καλωσορίζει ένα ήρεμο χωριό, ντυμένο σε λευκό μάρμαρο με γαλάζιες αποχρώσεις εδώ κι εκεί. Ένα μέρος που αποπνέει άνεση και κάποια αγνότητα, μία αντίθεση που την αισθάνεται απλά κανείς, χωρίς εξηγήσεις. Και λίγα μόλις μέτρα μακριά από το λιμάνι όπου φτάσαμε, τα κατάλοιπα ενός αρχαίου ναού, κατασκευασμένου το 530 π.Χ., σε εισάγουν τελικά μέσα σε αυτόν τον πλούσιο σε ιστορία τόπο.
Στη Νάξο συναντάς την αυθεντικότητα. Μόλις περπατήσεις τα φιδογυριστά δρομάκια που σε οδηγούν απευθείας από το μικρό λιμάνι προς το ψηλό Κάστρο, συνειδητοποιείς ότι εδώ μέσα δεν ζουν μόνο οι θεοί, αλλά πραγματικοί άνθρωποι. Κι εδώ πάλι βρίσκεις την πραγματική ομορφιά της. Είναι το λευκό, ξεθωριασμένο μερικές φορές, χρώμα. Είναι η αδέσποτη γάτα που συναντάς τυχαία στο δρόμο σου. Και ακόμη είναι η γήινη αίσθηση από μία ποικιλία δελεαστικών μυρωδιών που καλύπτουν τα πάντα. Χταπόδι ψητό ή τηγανητό τυρί με μέλι. Θα μπορούσε άνετα κανείς να ξεχάσει το τρέξιμο και να χαθεί στις αναρίθμητες ταβέρνες.
Το Castle Trail, που πραγματοποιείται την προηγούμενη μέρα του κυρίως αγώνα, σε οδηγεί περίπου 2 χιλιόμετρα μέσα στη Χώρα της Νάξου, προσφέροντας μία καλή ευκαιρία να εξερευνήσεις την καρδιά της και αφήνοντάς σου ένα ευχάριστο αίσθημα οικειότητας και άνεσης. Οι ντόπιοι σου δείχνουν το δρόμο, ενώ την ίδια ώρα σε ενθαρρύνουν μπερδεμένοι, αλλά και περίεργοι για το τι συμβαίνει, τουρίστες. Οπότε μπορείς ήδη να θεωρήσεις το ταξίδι σου επιτυχημένο.
Προφανώς όμως και θα ήταν λάθος να προσπεράσεις τους θησαυρούς που έχει να σου προσφέρει η φύση. Στις 8.45 π.μ. την Κυριακή το πρωί όλοι οι δρομείς ξεχύνονται στην κύρια αγωνιστική διαδρομή, προς την άγρια πλευρά του νησιού. Αν και οι συμμετέχοντες μαζεύονται στο λιμάνι, λίγα μόλις μέτρα μακριά από τα παραθαλάσσια εστιατόρια που ανοίγουν σιγά-σιγά, οδηγούνται απευθείας έξω από τη Χώρα. Κάτω από έναν ήλιο που ανατέλλει σταθερά και μία συχνά δυνατή αύρα (μην ξεχνάμε ότι είμαστε σε νησί), οι δρομείς αφήνουν γρήγορα την πόλη. Είναι προφανές ότι όποιοι σχεδίασαν τον αγώνα αυτό γνώριζαν τι περιμένουμε να δούμε. Σε λιγότερο από 500 μέτρα σε άσφαλτο τα παπούτσια μας κινούνται πλέον πιο άνετα πάνω σε μία βοτσαλωτή ακτή που οδηγεί στα ορεινά του νησιού. Ακολουθεί η πρώτη ανάβαση στα βράχια με αέρα, η οποία λίγα λεπτά μετά σε οδηγεί τελικά μακριά από τον πολιτισμό και υπόσχεται μία πραγματική περιπέτεια.
Εδώ δε χρειάζεται να είσαι κάτοικος των βουνών, ορειβάτης, ούτε πολύ καταξιωμένος δρομέας ορεινού τρεξίματος. Το έδαφος είναι σχετικά εύκολο, ίσως μάλιστα να σε προσκαλέσει να εξασκήσεις τις ικανότητές σου δοκιμάζοντας να κάνεις τα πρώτα βήματα ορεινού τρεξίματος. Κάθε στιγμή μπορείς να αφήσεις τα μάτια σου να περιπλανηθούν και να απολαύσουν το τοπίο. Και παρόλο που έχεις έρθει για τα δύσβατα μονοπάτια που οδηγούν μακριά προς τα πάνω, δεν μπορείς παρά να στρέψεις το βλέμμα σου στη θάλασσα που απλώνεται από κάτω.
Στην ελληνική μυθολογία ο Δίας φυγαδεύτηκε όταν ήταν παιδί στη Νάξο για να σωθεί από την οργή του πατέρα του Κρόνου. Το νησί ήταν γι΄αυτόν ένα καταφύγιο, ένας τόπος γαλήνης. Για τον ίδιο ίσως λόγο κατοίκησε εδώ ο Διόνυσος, θεός του κρασιού και της έκστασης. Χάρη σε αυτούς τους μύθους οι δρομείς μπορούν να βιώσουν ηρωικά συναισθήματα μόλις πατήσουν το πόδι τους στο τελευταίο μονοπάτι που οδηγεί πίσω στο λιμάνι. Η συνεχόμενη θέα του Αιγαίου σε μεταφέρει αυτόματα πίσω στην ιστορία. Έχει έρθει η στιγμή για τη φρενίτιδα της κατάβασης, που ακολουθείται από ένδοξες στιγμές για όσους τερματίζουν και οι οποίες περιλαμβάνουν παγωτό και ίσως κάποιο τοπικό κρασί.
Τελικά το Naxos Trail Race προσφέρει μία φανταστική ευκαιρία, τόσο σε όσους έρχονται για πρώτη φορά όσο και στους έμπειρους δρομείς ορεινού τρεξίματος, να επισκεφτούν έναν τόπο με θαυμάσια κουζίνα, φιλόξενους ανθρώπους και απροσδόκητα απολαυστικά μονοπάτια. Ενώ έχει ορισμένα από τα χαρακτηριστικά ενός αθλητικού αγώνα παγκόσμιας κλάσης, όπως η τέλεια σηματοδότηση, η έξυπνη σχεδίαση της διαδρομής και η όμορφη αψίδα τερματισμών, ταυτόχρονα σε εκπλήσσει με την αντίθετα χαλαρή ατμόσφαιρα. Επίσης, η έλλειψη απόστασης ανάμεσα στους διοργανωτές και κάθε αθλητή που συμμετέχει κάνει τον αγώνα να μοιάζει με οικογενειακή εκδρομή.
Ας μου επιτραπεί μία μικρή παρατήρηση. Παρόλο που σε όλους αρέσει το επονομαζόμενο pasta-party, πιστεύω ότι η παραδοσιακές γεύσεις, όπως και τα τοπικά προϊόντα θα έδιναν στο τελευταίο γεύμα πριν την ημέρα του αγώνα μία πολύ πιο αυθεντική πινελιά.
