Η Έλσα Στάγκου, με ανάρτησή της στη προσωπική της ιστοσελίδα στα social media, μιλάει για τα συναισθήματα που της γέννηση η ομαδική προσπάθεια που έγινε το Σάββατο ώστε ένα μικρό δελφίνι να επιστρέψει άμεσα στο φυσικό του περιβάλλον, την ανοιχτή θάλασσα
Για την περιπέτεια που βίωσε ένα μικρό δελφίνι το πρωί του Σαββάτου τα ξέρετε… Έγιναν γνωστά τόσο μέσα από προσωπικές μαρτυρίες των πρωταγωνιστών όσο και από την σχετική ανακοίνωση που εξέδωσε ο Σύλλογος Προστασίας Άγριας Ζωής Νάξου.. Η προσπάθεια ήταν επιτυχημένη και μετά από περίπου τέσσερις ώρες, το μικρό δελφίνι βρέθηκε και πάλι στην ανοιχτή θάλασσα με τον Γιάννη Ορφανό να το καθοδηγεί από την παραλία του Αλυκού…
Όμως έχει ενδιαφέρον η ανάρτηση της Ελσας Στάγκου, κατοίκου της περιοχής Καστρακίου που ήταν από τις πρώτες που εντόπισαν το δελφίνι και μαζί με τον σύζυγό της έδωσαν μάχη για να το κρατήσουν ζωντανό και …υγρό πριν μεταφερθεί με το αυτοκίνητό τους στην παραλία του Αλυκού.. Μεταφέρει όλη την αγωνία των εμπλεκόμενων για τη σωτηρία του δελφινιού, τονίζει την ομαδική δουλειά που έγινε και στον επίλογο της ανάρτησή της (σ.σ. στην προσωπική της ιστοσελίδα) όπου σημειώνει «Μου φαίνεται ότι από εδώ και στο εξής κάθε φορά που θα κοιτάω τη θάλασσα θα του ψιθυρίζω σιγά «γεια σου μικρό μου δελφίνι, θα σε θυμάμαι πάντα και να ξέρεις ότι εμείς οι άνθρωποι, δεν είμαστε τίποτα χωρίς εσάς»
Αναλυτικά η ανάρτηση
“Μπήκε μέσα στη ζωή μας, καθώς αγωνιούσε να σώσει τη δική του…
Έβαλε όλη του τη δύναμη ν´ αντέξει την αγωνία του, όταν κατάλαβε ότι χάθηκε και αντί να κολυμπάει προς τ´ ανοιχτά έπεφτε πάνω στα κοφτερά βράχια που βρίσκονται κοντά στην ακτή, ματώνοντας τη μύτη του και τα πλευρά του…
Έβαλε όλη του τη δύναμη, ν´ αντέξει τον πόνο και τον τρόμο όταν, αποκαμωμένο πια, τα μεγάλα κύματα του γαρμπή, μην μπορώντας να τους αντισταθεί, τον πέταγαν, στριφογυρίζοντας τον προς την αμμουδιά, διπλώνοντος τα μικρά του πτερύγια πάνω της σε κάθε στροφή, μέχρι που κατέληξε ανάσκελα μακριά από το νερό… Αλλά ακόμη και τότε, δεν παραδόθηκε… Συνέχισε να χτυπάει τα παιδικά του πτερύγια και την ουρά του, προσπαθώντας να στρίψει το σώμα του και να γυρίσει στη θάλασσα…
Προσπαθούσαμε με τον Αντρέα να τον κουβαλήσουμε πίσω στο νερό… κι εκείνος ανοιγόκλεινε τα μάτια του πασχίζοντας να πάρει ανάσα, κοιτάζοντας μας με φρίκη και εξάντληση…
Δεν καταλάβαινε που βρίσκεται και τι του συμβαίνει… κι’ εγώ, πως να του εξηγήσω…
Δεν ήταν άρρωστος,
δεν ήθελε να βγει στη στεριά… Ήταν μικρός και χαμένος… Ήθελε να γυρίσει στη θάλασσα και να ξαναβρεί το κοπάδι του…κι ίσως κάπου μακριά μας, βαθειά μέσα στη θάλασσα, κάτω από τον αφρό των μεγάλων κυμάτων που τον είχαν παρασύρει μέχρι εμάς, το κοπάδι του και η μαμά του, να τον έψαχναν, να τον περίμεναν , να πλατάγιζαν και να σφύριζαν όσο πιο δυνατά μπορούσαν, για να τους ακούσει εκείνος και να γυρίσει κοντά τους.
Το ήξερα… Ήμουν σίγουρη γι’ αυτό! Το διάβαζα μέσα στα μάτια του καθώς χάιδευα το κεφάλι του και του γλυκομιλούσα αλλά δεν μπορούσα να του εξηγήσω τίποτα…
Κι’ έτσι έκανα το μόνο που μπορούσα να κάνω, που ήταν να ΜΗΝ τον εγκαταλείψω… Να πιστέψω ότι θα τα καταφέρει και να βάλω κι εγώ όλη μου την δύναμη για να τον βοηθήσω να σωθεί…
Αυτό κάναμε ΟΛΟΙ εμείς που μείναμε κοντά του και ούτε μια στιγμή δεν επιτρέψαμε στους εαυτούς μας να δώσουν βάση στην αμφιβολία μήπως είναι άρρωστος, έτσι ώστε να επιστρέψουμε στη καθημερινότητα μας, και να τον αφήσουμε στην τύχη του!!
Εκείνος λοιπόν έσωσε τον εαυτό του!
Εμείς απλώς, του δώσαμε την πιστή μας, το χέρι μας και την καρδιά μας για σκαλοπάτι να πατήσει, να πάρει δύναμη ν´ αντέξει μέχρι να κολυμπήσει στ´ ανοιχτά και να σωθεί..
Και στην προσπάθεια που κάναμε κανένας δεν μπορούσε να λείπει! ΟΛΟΙ κάτι προσφέραμε που ήταν σημαντικό!
Ο Σπύρος έφερε την ξαπλώστρα..
Ο Γιάννης Βάσιλας, που ήρθε στην παραλία αφού του τηλεφωνήσαμε για βοήθεια -γνωρίζοντας το ενδιαφέρον του για το νησί και τη φύση-έμεινε εκεί μέχρι τέλους και μας είπε ότι είχε δει το δελφίνι νωρίτερα κι ότι είχε προσπαθήσει κι εκείνος μόνος του να το σώσει χωρίς αποτέλεσμα και γι αυτό το είχε αφήσει πιστεύοντας ότι είναι άρρωστο.
Ο Απόστολος το δρόσιζε συνέχεια με θάλασσα και κάθισε μαζί του στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου μου για να το κρατάει ματώνοντας κι εκείνος μαζί του, όταν το μεταφέραμε στο Αλυκό!
Ο Αντρέας αμέσως μόλις το είδαμε, τηλεφώνησε στο Λιμενικό κι έβγαλε τα ρούχα του πέφτοντας στη θάλασσα χωρίς να υπολογίσει τα κύματα και το κρύο για να το πιάσει ώστε να μην ξαναχτυπήσει στα βράχια. Οι δύο λιμενικοί που ήρθαν τηλεφώνησαν και έφεραν μαζί τους και τον Γιάννη τον Ορφανό, που είναι ο ειδικός για την προστασία της άγριας ζωής στο νησί και βοήθησαν στη μεταφορά του δελφινιού από το αυτοκίνητο στη θάλασσα.
Ο Γιάννης Ορφανός και τι δεν έκανε… έδωσε την ψυχή του! Χωρίς αυτόν δεν ξέρω αν θα καταφέρναμε να σώσουμε το δελφινάκι..
Ήταν ο δάσκαλος μας. Αυτός που καθοδήγησε το κάθε μας βήμα!
Τελικά, το μόνο που αφήνει ευεργετικό αποτύπωμα σ’ αυτόν τον πλανήτη, είναι μόνο εκείνο που βγαίνει από την ψυχή σου!
Καθαρά, έντιμα με πίστη μ’ ευγνωμοσύνη..και ΠΑΝΩ από ΟΛΑ , με ΕΙΛΙΚΡΙΝΙΑ και με ακαταπόνητη προσωπική δουλεία!
Σήμερα το πρωί βγήκα από το σπίτι με μια σακούλα στα χέρια κι έτρεξα στη θάλασσα για να μαζέψω τα πλαστικά που έβγαλε το κύμα χθες όλη μέρα κι όλη νύχτα…
Κοιτούσα ερευνητικά μακριά, προς τον ορίζοντα.. έψαχνα το νερό…τι περίμενα να δω;
Δεν ξέρω… Μου φαίνεται ότι από εδώ και στο εξής κάθε φορά που θα κοιτάω τη θάλασσα θα του ψιθυρίζω σιγά «γεια σου μικρό μου δελφίνι, θα σε θυμάμαι πάντα και να ξέρεις ότι εμείς οι άνθρωποι, δεν είμαστε τίποτα χωρίς εσάς»
Εύχομαι να είναι τα ταξίδια σου μεγάλα κι ανεμπόδιστα και να μεγαλώνεις ελεύθερο και δυνατό!”
