Μια δική του «λύση» δίνει στο θέμα των μαρμάρων του Παρθενώνα αρθρογράφος του βρετανικού Guardian, προτείνοντας σε Λονδίνο και Αθήνα να… τα μοιράσουν και να τερματίσουν τη διαμάχη – “Δεν θα είναι η πρώτη φορά που ένας πολιτιστικός πόλεμος θα τελειώσει σε μια ανακωχή»
H λύση για την υπόθεση των Μαρμάρων θα είναι μια ανακωχή που θα βάλει τέλος σε έναν πολιτιστικό πόλεμο. Τι περιλαμβάνει αυτή η ανακωχή; Σύμφωνα με τον αρθρογράφο Florian Schmidt-Gabain, δικηγόρο που ειδικεύεται στο δίκαιο της Τέχνης και αρθρογραφεί στον Γκάρντιαν, τον εκ νέου τεμαχισμό των μαρμάρων, δηλαδή η Ελλάδα και η Βρετανία να μοιραστούν τον πολιτιστικό θησαυρό και να εκτίθεται ο μισός στην Αθήνα και ο άλλος μισός στο Βρετανικό Μουσείο.
Της Αργυρώς Μποζώνη (thetoc.gr)
Η …σολομώντεια λύση που προτείνει ο αρθρογράφος γράφτηκε με αφορμή τη συνέντευξη του Hartwig Fischer, διευθυντή του Βρετανικού Μουσείου, που φιλοξενεί τα μάρμαρα του Παρθενώνα τα τελευταία 200 χρόνια στην εφημερίδα τα ΝΕΑ και ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στην Ελλάδα και ολόκληρο τον κόσμο.
Ειδικά η φράση του η “τέχνη της λεηλασίας είναι δημιουργική” άνοιξε κυριολεκτικά τους ασκούς του Αιόλου. Τα επιχειρήματα που έχουν αναπτυχθεί και από τις δυο πλευρές δεν είναι σε κανέναν άγνωστα. Εμείς ως Έλληνες διεκδικούμε να έχουμε το σύνολο των γλυπτών, οι Βρετανοί δε φαίνονται διατεθειμένοι να παραδώσουν έναν πολιτιστικό θησαυρό και οι τόνοι υψώνονται και χαμηλώνουν κάθε τόσο από τη δεκαετία του 80 όταν η Μελίνα Μερκούρη διατύπωσε για πρώτη φορά το αίτημα της επιστροφής τους.
Ο Florian Schmidt-Gabain προχωρεί σε μια πιο ρηξικέλευθη -όπως τη θεωρεί- πρόταση, αφού επικαλείται τους Έλληνες θεούς και την δυσκολία που θα είχαν προφανώς, προκειμένου να αποφασίσουν -με δίκαιο τρόπο- για το σε ποια χώρα πρέπει να εκτίθενται τα Μάρμαρα καθώς και οι δυο πλευρές διαθέτουν ένα ικανό οπλοστάσιο επιχειρημάτων.
Ο αρθρογράφος επικαλείται τον Αισχύλο και συγκεκριμένα τις Ευμενίδες. Στην τρίτη τραγωδία της Ορέστειας όπου ο ποιητής μιλά σε έναν αγώνα λόγου με φιλοσοφικό, νομικό και κοινωνικό για τις έννοιες της Διχόνοιας και της συμφιλίωσης, υπάρχει ένα αισχύλειο «ευτυχές τέλος», αυτό ακριβώς το «Ηappyend» επικαλείται και ο αρθρογράφος υποδεικνύοντας ως άλλος ποιητής την ανάγκη συναινετικών διαδικασιών για την λειτουργία της ζωής.
Μάλιστα καταλήγει σε ένα αυθαίρετο συμπέρασμα υποστηρίζοντας ότι υπάρχει όπως στις Ευμενίδες ίσος αριθμός ψήφων, αλλά υπάρχει λύση για το αδιέξοδο που δημιουργείται. Ποιο είναι αυτό; Η «μοιρασιά» των Μαρμάρων κάτι που δε το θεωρεί καταστροφή, γιατί το μερίδιο του 50% που θα πάρουν το Βρετανικό και το Μουσείο της Ακρόπολης -αν και θα υπάρξουν διαφωνίες σχετικά με το ποιος παίρνει τι- μπορεί εύκολα να συμβεί καθώς «τα μάρμαρα δεν αποτελούνται από ένα μεγάλο κομμάτι και πολλά μικρά κομμάτια». Υπάρχουν μόνο δυο μεγάλα κομμάτια κατά τον αρθρογράφο πράγμα που σημαίνει ότι οι δυο χώρες μπορούν να βρουν μια λύση. Σε πολλές άλλες περιπτώσεις η σολομώντεια αυτή η λύση δε μπορεί να εφαρμοστεί, όπως ο Schmidt-Gabainυποστηρίζει, αναφέροντας τη Nefertiti και τον οβελίσκο της Place de la Concorde που δε μπορεί να σπάσουν σε δυο κομμάτια.
«Η Βρετανία και η Ελλάδα θα πρέπει να εκμεταλλευτούν αυτή την κατάσταση και τελικά να τερματίσουν τη διαμάχη τους», καταλήγει. Μάλιστα προτείνει όχι μόνο το πως θα φαίνονται αλλά και το πως θα συμπληρώνονται τα κομμάτια που θα λείπουν από το καθένα μουσείο αφού «θα είναι δύσκολο για τους περισσότερους ανθρώπους να διαφοροποιήσουν τα αυθεντικά και τα αντίγραφα. Ίσως θα μπορούσαν να διατεθούν κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρά το Brexit» καταλήγει.
Παραθέτει και μια άλλου είδους μοιρασιά η οποία βεβαίως είναι άσχετη και αφορά τα βιβλία της βιβλιοθήκης του αβαείου St. Gallen που εκτίθενται ως μακρόχρονο δάνειο τόσο στη Ζυρίχη, όσο και στον Άγιο Γαληνό. Μόνο που εδώ πρόκειται για βιβλία που δεν κόπηκαν στη μέση ούτε αποτελούν αναπόσπαστο και αδιαίρετο τμήμα ενός συνόλου γλυπτών παραστάσεων.
Για να το τελειώνουμε, η χρήση, μάλλον η κοινή χρήση που επικαλείται ο αρθρογράφος και την οποία προφανώς θεωρεί «σοφή» είναι ποσοτική και όχι ποιοτική, αφορά το μισό και το άλλο μισό και όχι την αποκατάσταση ενός έργου που λεηλατήθηκε, αποκόπηκε και αποτελεί ακόμα και σήμερα ένα οργανικό τμήμα ενός από τα πιο λαμπρά γλυπτά μέρη ενός σημαντικού μνημείου για όλη την ανθρωπότητα, με όλους του συμβολισμούς που εμπεριέχει.
Φυσικά και σε κανέναν δεν αρέσουν οι διαμάχες. Φυσικά και όλοι -κοινωνίες και άτομα- θέλουν να ζουν με το όραμα της ομόνοιας. Φυσικά όμως πρέπει να δίνουμε τη μάχη γι αυτό που θεωρούμε δίκαιο. Ξεχνά μια λεπτομέρεια ο αρθρογράφος όταν επικαλείται τις Ευμενίδες. Η θεά Αθηνά σε μια υπόθεση πολύ δύσκολη που ξεπερνούσε τα ανθρώπινα, στην ισοψηφία, έδωσε τελευταία την ψήφο της υπέρ του Ορέστη. Και οι θεοί, τελικά αποφασίζουν με ποιανού το μέρος τάσσονται.
