Ο μεγαλύτερος συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής, Michel Legrand (βραβευμένος με 3 Οσκαρ) άφησε την τελευταία του πνοή και με το έργο του σφράγισε μισό αιώνα με μελωδίες.
Ο συνθέτης Michel Legrand, δημιουργός των μεγάλων επιτυχιών στον κινηματογράφο -ανάμεσά τους «οι Ομπρέλες του Χερβούργου» και “Les Demoiselles de Rochefort”, πέθανε στο Παρίσι, σε ηλικίας 86 ετών, όπως ανακοίνωσε ο εκπρόσωπος τυπου του.
Κατά τη διάρκεια μιας καριέρας που διήρκεσε πάνω από 50 χρόνια και του χάρισε παγκόσμια φήμη και τρία Όσκαρ για τις ταινίες του, ο διλάσημος μουσικός συνεργάστηκε με τον Ray Charles τον Orson Welles, τον Jean Cocteau, τον Frank Sinatra, τον Charles Trenet και τον Edith Piaf. Στα 81 του χρόνια είχε δημοσιεύσει την πρώτη του αυτοβιογραφία.
«Δεν μπορώ να περιγράψω πως γράφω τις μελωδίες και τα τραγούδια μου. Δεν έχω ιδέα. Τη μια μέρα μπορεί να γράψεις τρία καταπληκτικά πράγματα και την επόμενη τίποτα απολύτως.», έλεγε ο ίδιος. Ο Μισέλ Λεγκράν έχει υπογράψει μέσα σε πενήντα χρόνια καριέρας περισσότερα από 200 κινηματογραφικά και τηλεοπτικά soundtracks, τζας δίσκους, μπαλέτα και όπερες και πως τουλάχιστον το 80% από αυτά είναι σχεδόν αριστουργηματικά, τότε είναι φανερό πως οι μέρες της έμπνευσης του υπήρξαν κάτι περισσότερο από μία – μία.
Ο Λεγκράν υπήρξε πολυπαραγωγικός, από τη στιγμή που ξεκίνησε να εργάζεται στον κινηματογράφο (ακριβώς 60 χρόνια πριν το 1953) αντιμετώπιζε τη μουσική και δη την κινηματογραφική ως κάτι διαφορετικό από ένα απλό soundtrack ή κάτι που υπηρετεί απλά το όραμα του σκηνοθέτη.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς τι θα ήταν οι ταινίες του Ζακ Ντεμί χωρίς τη μουσική του Μισέλ Λεγκράν, τι θα ήταν το «Thomas Crown Affair» χωρίς το «Windmills of your Mind», τι θα ήταν το «Cléo de 5 à 7» χωρίς το «Sans Toi», τι θα ήταν το «Vivre Sa Vie» αν ο Γκοντάρ δεν είχε εμπιστευθεί στον Λεγκράν τη διάθεση του για καινοτομία σε κάθε φάση της κινηματογραφικής δημιουργίας, για ποιο λόγο θα θυμόμασταν το «Υentl» της Μπάρμπρα Στρέιζαντ, πόσο ξεχασμένο θα ήταν το «Summer of 42’» χωρίς το αριστουργηματικό θέμα του και πώς κάθε φορά που θες να ακούσεις κάτι που θα σου αλλάξει τη ζωή επιστρέφεις στο «What Are you Doing the Rest of Your Life?».
«O μπαμπάς μου είχε ένα πολύ παλιό πιάνο. Η αδελφή μου πήγαινε ήδη σχολείο, η μητέρα μου πήγαινε στη δουλειά και εγώ έμενα σπίτι με τη λατρεμένη μου γιαγιά που δεν καταλάβαινε τίποτε απ’ όσα της έλεγα. Ήταν όλα τόσο βαρετά που περνούσα όλη την ημέρα μπροστά στο κλαβιέ. Και αυτό μου έσωσε τη ζωή». Χαριτολογώντας θα μπορούσε να πει κανείς ότι η άνοια της γιαγιάς έσωσε και τη δική μας ζωή. Διότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να ξέρει στοιχειωδώς από κινηματογράφο και να μην έχει αγαπήσει κάποια από τις μελωδίες του. Μπορεί ο Μισέλ Λεγκράν να έγραψε σάουντρακ για δεκάδες ταινίες, αλλά με έναν τρόπο η μουσική του έχει συντροφεύσει τους δικούς μας βίους, έχει «επενδύσει» μερικές από τις πιο όμορφες στιγμές μας.
Πνευματώδης, χιουμορίστας, χαρισματικός, ο Γάλλος είναι από τους πιο αναγνωρισμένους συνθέτες στον 20ό αιώνα. Με συνεργασίες που περιλαμβάνουν ιερά τέρατα της τζαζ, βραβευμένος με Οσκαρ και με Γκράμι, ο Λεγκράν διακρίθηκε και στις ενορχηστρώσεις, αποδεικνύοντας το πολύπλευρο ταλέντο του. Ευτύχησε να ακούσει τεράστιες φωνές να ερμηνεύουν τα τραγούδια του από την προσφάτως χαμένη Αρίθα Φράνκλιν μέχρι τον Φρανκ Σινάτρα, την Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, τον Ρέι Τσαρλς και τη δική μας Νάνα Μούσχουρη.
Με πληροφορίες από το ΑΠΕ – ΜΠΕ
