Μία εβδομάδα δράσεων στο “Ιάκωβος Καμπανέλλης”: Χορός και φωτογραφία… Για καλό σκοπό, για μία μικρή συμπολίτσισσα μας και το ευχάριστο είναι ότι υπήρξε σημαντική ανταπόκριση… Οι Ναξιώτες αντέδρασαν…
Θα μπορούσαμε να το πούμε και με τα … Μάτια της Ελένης (σ.σ. Μανωλά) που μας έκανε κοινωνούς της δράσης, η οποία πραγματοποιήθηκε την εβδομάδα που ολοκληρώθηκε (από την 1η έως τις 7 Νοεμβρίου) στη Νάξο και με επίκεντρο το «Ιάκωβος Καμπανέλλης». Δράσεις που έγιναν με σκοπό την συγκέντρωση χρημάτων, κυρίως όμως για την ενεργοποίηση της κοινωνίας της Νάξου για χάρη ενός παιδιού που έχει την ανάγκη μας. Και το «ευχάριστο» είναι ότι υπήρξε ανταπόκριση. Στο μέτρο του δυνατού, και αυτό κρατάμε. Ισως, και να οφείλουμε εμείς ένα ευχαριστώ ως κοινωνία στη μικρή Αντριάννα όπου και πάλι οι κάτοικοι της Νάξου ενεργοποιήθηκαν..
Ας δούμε τι είδε η Ελένη στη βόλτα που έκανε… «Την Παρασκευή 3 Νοεμβρίου βρεθήκαμε στο θέατρο ‘‘Ιάκωβος Καμπανέλλης’’ σε μια από τις τρεις βραδιές χορού (2-4//11) που παρουσιάστηκαν από τις σχολές χορού Μαργαρίτας Τσίγκου, Μαρίας Μαρκοπουλιώτη και Δημήτρη Αναγνώστου με σκοπό την οικονομική αρωγή της οικογένειας Κουφοπούλου.
Χαρήκαμε λοιπόν ιδιαιτέρως όταν διαπιστώσαμε ότι η αίθουσα ήταν γεμάτη και μάλιστα το ίδιο γεμάτο ήταν και το φουαγιέ του θεάτρου όπου πολλοί θαύμαζαν και αρκετοί αγόρασαν τις φωτογραφίες που παρουσιάζονταν στην ομαδική έκθεση «ΦΩΤΟ-ΓΡΑΦΗ-ΖΩ» η οποία συνεχίζεται έως και τις 6 Νοεμβρίου. Στην έκθεση συμμετέχουν πάνω από 30 φωτογράφοι, ερασιτέχνες και επαγγελματίες με χαρούμενες και ιδιαίτερες φωτογραφίες για να συνδράμουν και αυτοί με τον τρόπο τους.
Οι βραδιές χορού ολοκληρώθηκαν με επιτυχία και συγκίνηση. Η έννοια της αλληλεγγύης στην τοπική κοινωνία της Νάξου τιμήθηκε λοιπόν με καλλιτεχνική έκφραση και στηρίχθηκε πρωτίστως από τους διοργανωτές και έπειτα από τους συντοπίτες μας που σε πολλές περιπτώσεις έδωσαν από το υστέρημα τους προκειμένου να στηρίξουν αυτήν την προσπάθεια. Η συγκίνηση όλων ήταν έκδηλη και προσωπικά μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι τόσο οι ενήλικες αλλά κυρίως τα παιδιά των σχολών χορού φάνηκε να έχουν πλήρη συναίσθηση του σκοπού για τον οποίο χόρευαν.
Οι χορογραφίες εναρμονισμένες με το σκοπό, οι μελωδίες και τα μουσικά κομμάτια που είχαν επιλεχθεί λάκτιζαν τις ψυχές των θεατών και μια ανομολόγητη συμφωνία μεταξύ των παρευρισκομένων διαχεόταν μέσα στην αίθουσα του θεάτρου. Παρακολουθώντας έτσι τα μικρά παιδιά που χόρευαν είχα την αίσθηση ότι μας έδιναν το παράδειγμα..Μας θύμιζαν με τις χορευτικές φιγούρες τους ότι όλοι μπορούμε στα δύσκολα να είμαστε μια αγκαλιά και ότι η βοήθεια στον συνάνθρωπο μας είναι αυτονόητη όπως και οι κινήσεις του σώματος όταν χορεύει. Είναι απελευθερωτικό όπως μια πιρουέτα, το συναίσθημα να ξέρεις ότι μπορείς να σταθείς στον διπλανό σου, στην θέση του οποίου θα μπορούσες να ήσουν και εσύ. Είναι όμως και κοινωνική αναγκαιότητα και αυτό ακριβώς μας έδειξαν με την πρωτοβουλία τους και με την δράση τους διοργανωτές και συμμετέχοντες. Γι’ αυτό και εμείς τους χειροκροτούμε θερμά και ευχόμαστε σύντομα να επιτευχθεί ο στόχος της οικογένειας Κουφοπούλου και το δυνατό τους κορίτσι να έχει και άλλους λόγους να χαμογελάει».
