Ο διεθνώς αναγνωρισμένος καλλιτέχνης και δημιουργός της περίφημης «Κουκουβάγιας» στην Αθήνα, εμπνέεται από το σκηνικό ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου {LF}στο Αλυκό της {LF}Νάξου και δημιουργεί μια υπαίθρια γκαλερί.
Μια υπαίθρια γκαλερί λίγα μόλις βήματα από τη θάλασσα της Νάξου. Δίπλα μάλιστα σε ένα δάσος κέδρων, «ένα εξαιρετικό σημείο προστατευόμενο από το Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Νatura που πρέπει να αναδειχθεί», όπως λέει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Νάξου, Μάριος Βαζαίος. Οταν κατηφόρισε στην παραλία του Αλυκού προκειμένου να σκεφτεί ποιος θα ήταν ο κατάλληλος street artist που θα αναλάμβανε να ενεργοποιήσει καλλιτεχνικά το εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο της περιοχής, στο πλαίσιο της 18ης διοργάνωσης, διαπίστωσε ότι ο WD είχε φτάσει εκεί πρώτος.
Της Μαριλένας Αστραπέλλου (BHMAgazino)
Γιατί στους τοίχους της ερειπωμένης κατασκευής υπήρχαν τρεις εντυπωσιακές τοιχογραφίες, μεταξύ των οποίων και αυτή που απεικόνιζε το τρυφερό φιλί ενός πιθήκου σε έναν άλλον («Αγάπη χωρίς όρους»). Ολες έφεραν την υπογραφή του αινιγματικού καλλιτέχνη τους ο οποίος είχε επισκεφτεί τη Νάξο το 2015. Λίγες εβδομάδες μετά ο WD (ή Wild Drawing) ξαναβρισκόταν στο νησί ως επίσημος προσκεκλημένος του Φεστιβάλ Νάξου προκειμένου να ζωγραφίσει ένα ακόμη έργο. Τελικά παρέδωσε οκτώ τοιχογραφίες, καθώς αυτός ο «αφοσιωμένος, εργασιομανής και αξιολάτρευτος άνθρωπος», όπως τον περιγράφει ο Βαζαίος, κοιμόταν με sleeping bag στην παραλία προκειμένου να τελειώσει τα έργα του και να προλάβει και τις υπόλοιπες, διεθνείς υποχρεώσεις του.
Το αποτέλεσμα της συνεργασίας ανάμεσα στον πολιτιστικό θεσμό του νησιού και τον καλλιτέχνη του γκραφίτι της «Κουκουβάγιας» στην Αθήνα πήρε τη μορφή ενός solo project ή μιας έκθεσης εκτεθειμένης στα στοιχεία της φύσης με τίτλο «Unruly Days (Απείθαρχες Μέρες)» που εγκαινιάστηκε τον περασμένο Μάιο και διαρκεί… εσαεί. Μια σειρά από τοιχογραφίες σε αρμονική συνύπαρξη με τον περιβάλλοντα χώρο τους, άλλο ένα στρώμα στο παλίμψηστο της Ιστορίας της περιοχής. Ενα σύνολο ετερόκλητων εικόνων από πουλιά, δράκους, πρόσωπα σε γαλήνια ενατένιση της περιοχής ή σε κρίση τρέλας. Το αναμορφικό πορτρέτο ενός βλοσυρού προσώπου με ένα τρίτο μάτι ξεχώρισε μάλιστα ως ένα από τα επτά καλύτερα έργα street art διεθνώς για τον μήνα Ιούλιο, από την εξειδικευμένη ηλεκτρονική πλατφόρμα «StreetArt Today». «Το μόνο που συνδέει τα έργα είναι ο πειραματικός χαρακτήρας τους και το ίδιο το μέρος. Από τη μία ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχειακό συγκρότημα-φάντασμα (σ.σ.: πρόκειται για παράνομη επένδυση Βέλγων στα χρόνια της χούντας) και από την άλλη ένα απίστευτο φυσικό τοπίο, με το κεδρόδασος και τη θάλασσα να σε περιτριγυρίζουν. Ο τίτλος του πρότζεκτ, «Απείθαρχες μέρες», δείχνει ακριβώς τι ένιωσα και πώς βίωσα τις επτά ημέρες που ξαναβρέθηκα φέτος στο Αλυκό» θα πει ο WD στο BHMAgazino. Γιατί ούτως ή άλλως, κάθε φορά ο τοίχος υποδεικνύει τη θεματική του. «Το βασικό είναι ο ίδιος ο τοίχος. Το σημείο είναι που με καθοδηγεί στο τι θα κάνω. Θέλω το έργο μου να εναρμονίζεται με αυτό, να προσαρμόζεται στην επιφάνεια και όχι απλά να υπάρχει πάνω σε αυτήν σαν να έχω κολλήσει ένα αυτοκόλλητο. Από την άλλη, τα θέματα των έργων μου έχουν κυρίως να κάνουν με τη φύση, διάφορα κοινωνικά φαινόμενα, το lifestyle, την τέχνη».
Βάσει αυτής της προσέγγισης, το εγκαταλελειμμένο γωνιακό κτίριο επί των οδών Κων/νου Παλαιολόγου και Σάμου στο Μεταξουργείο «υπέδειξε» στον WD να ζωγραφίσει την περίφημη «Κουκουβάγια», ενδεχομένως το πιο γνωστό graffiti της Αθήνας με τίτλο «Η γνώση μιλά, η σοφία ακούει» (2016) και ο τοίχος από το μικρό δώμα στην ταράτσα ενός κτιρίου στον οδό Ορφέως στον Βοτανικό την εικόνα μιας γυναίκας που κρατάει ένα πληγωμένο περιστέρι («Δώστε στην ειρήνη μια ευκαιρία», 2017). «Τα εγκαταλελειμμένα είναι πάντα μια πρόκληση, μια πηγή έμπνευσης και δημιουργίας. Τα αγαπάω και τα ψάχνω! Γενικά επιλέγω κατεστραμμένα ή ερειπωμένα κτίρια, σημεία με διάφορα στοιχεία που θα μπορούσα να τα εντάξω στο έργο, επιφάνειες που μου δίνουν ευκαιρία για πειραματισμό και με πάνε πιο πέρα». Αλλά ο WD ρισκάρει και σε κτίρια που έχουν ζωή, προς μεγάλη ικανοποίηση όσων μπορούν να βιώνουν τις δουλειές του στην καθημερινότητά τους. Ο τοίχος στο κτίσμα της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας στην Ακαδημία Πλάτωνος που χρησιμοποιείται από την υπηρεσία καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων επέβαλε για παράδειγμα με τον τρόπο του τη δημιουργία ενός κοριτσιού και δύο δράκων («Η τέχνη ως απομίμηση»).
Ο WD ζωγραφίζει και φεύγει. Οχι μόνο επειδή η συγκεκριμένη καλλιτεχνική πρακτική δεν επιτρέπεται από τον νόμο – με εξαίρεση τις αναθέσεις. Ο WD ζωγραφίζει και φεύγει για να ταξιδέψει στον επόμενο προορισμό του, καθώς έργα του υπάρχουν πλέον σε Ολλανδία, Σουηδία, Καναδά, Φινλανδία, Αλβανία, Γερμανία, Μάλτα αλλά και στο Μπαλί της Ινδονησίας, που είναι η χώρα καταγωγής του. Εκεί σπούδασε Καλές Τέχνες προτού έρθει στην Ελλάδα όπου ζει τα τελευταία δέκα χρόνια και συμπληρώσει το βιογραφικό του με ένα πτυχίο στις Εφαρμοσμένες Τέχνες στη Σχολή Ορνεράκη. Αυτό το δίπολο Ανατολή – Δύση κάνει τα έργα του άμεσα αναγνωρίσιμα. Τόσο στις τοιχογραφίες όσο και στους πίνακές του, καθότι ο WD δημιουργεί και φορητά έργα με λάδι ή ακρυλικά σε καμβά ή ξύλο. Μάλιστα στη Νάξο συμμετέχει στην ομαδική έκθεση «Around & About» (έως τις 27/9) στον Πύργο Μπαζαίου σε επιμέλεια Μάριου Βαζαίου, κομμάτι της οποίας θεωρούνται οι «Απείθαρχες μέρες».«Η άλλη μεγάλη μου αγάπη είναι τα comics – αγαπάω τον Moebius – όποτε έχω χρόνο φτιάχνω, και όποτε δεν έχω βγαίνουν μόνα τους στα έργα μου στον δρόμο. Αλλες επιρροές πέρα από τα κόμικς, είναι από κλασικούς ζωγράφους όπως οι Μ.Κ. Εσερ, Ρενέ Μαγκρίτ και Νόρμαν Ρόκγουελ, μεταξύ άλλων».
info: Περισσότερα για τον WD στις ιστοσελίδες: wdstreetart.com, instagram.com/wd_wilddrawing, facebook.com/wdstreetart.
