Από νωρίς το πρωί, ο Σταύρος Σφυρόερας βρίσκεται στο Γαλανάδο και προσπαθεί να αποκαταστάσει τη ζημιά που έγινε στο έργο που είχε σχεδιάσει πριν από έναν χρόνο για χάρη των παιδιών που φοιτούν στο νηπιαγωγείο του χωριού
Πριν από μία εβδομάδα περίπου είχαμε νιώσει απογοήτευση βλέποντας την φωτογραφία που είχε στείλει φίλος της ιστοσελίδας… Μία φωτογραφία που έδειχνε με τον πλέον άτιμο τρόπο τον χαρακτήρα μας… Σε ένα σχολείο, στο Νηπιαγωγείο του Γαλανάδου Νάξου, κάποιος βρήκε έναν πρωτότυπο τρόπο να διαμαρτυρηθεί ή να εκφράσει την αντίθεσή του προφανώς ή και τον θυμό του. Η ενδεχομένως απλά και να το έκανε και για τη πλάκα του… Άλλωστε όπως είχαμε σημειώσει μεταφέροντας την άποψη ενός «περαστικού» που είχε σχολιάσει «έλα μωρέ, για ένα κουβά κάνουμε έτσι;»
Κι όμως αυτός ο … κουβάς έκανε μεγάλη ζημιά. Όπως είναι γνωστό, τα τελευταία χρόνια οι σχολικές αίθουσες τόσο εντός όσο κι εκτός των κτηριακών εγκαταστάσεων δεν έχουν καμία σχέση (οπτικά) με τις αίθουσες που υπήρχαν την περασμένη δεκαετία. Το σύνολό τους είναι εξαιρετικά διακοσμημένο και βοηθάει ώστε οι μαθητές να αισθάνονται καλύτερα… Και στο νηπιαγωγείο Νάξου πέρυσι ο Σταύρος Σφυρόερας, συμπατριώτης μας από τις Τρίποδες, είχε αφιερώσει κόπο και χρόνο για να δημιουργήσει ένα πολύ όμορφο σχέδιο… Εικόνα που βοηθούσε τα παιδιά να νιώσουν καλύτερα επισκεπτόμενα το σχολείο τους…
Και σήμερα, ο κος Σφυρόερας έπιασε και πάλι δουλειά… Άρχισε να ζωγραφίζει από την αρχή το σχέδιο για να μπορέσει να καλύψει τη ζημιά που έγινε από τον … κουβά, ο οποίος έπεσε εσκεμμένα στον τοίχο. Είμαστε πεπεισμένοι ότι θα φέρει εις πέρας την αποστολή του για 2η φορά…
Και έχουμε την αίσθηση ότι αυτός που έριξε το κουβά με την μπλε μπογιά θα αισθάνεται το μέγεθος της άσχημης κίνησής του. Εκτός κι εάν δεν έχει ..ψυχή…
Γιατί, πολύ απλά ακόμη κι ένας μικρός λεκές δείχνει την έλλειψη πολιτισμού. Και δη την απουσία σεβασμού προς τον συνάνθρωπο μας. Πόσο μάλλον για τα παιδιά που προσπαθούν να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο χώρο των μεγάλων. Γιατί πολύ απλά όταν περνούν την πόρτα του σχολείου αφήνουν πίσω την ανεμελιά και έχουν διαβεί μία άλλη πόρτα, αυτή της ζωής…
