Η ηρωίδα του Γιώργου Μεσολογγίτη μας απευθύνεται με λόγο άμεσο, δωρικό, γεμάτο ακούσιους αστεϊσμούς και εναλλαγές εντάσεων σε μία ξεχωριστή παράσταση στον Πολυχώρο VAULT και στα πλαίσια του θεατρικού project “ο Γιος μου” με την Ευγενία Αποστόλου να ενσαρκώνει τη μητέρα του Ιωάννη Μακρυγιάννη
Για άλλη μια φορά όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον….Πολυχώρο VAULT, όπου και φέτος παρουσιάζονται αξιόλογες παραστάσεις, κάποιες από τις οποίες εντάσσονται σε πρωτότυπα θεατρικά project, όπως αυτό που τιτλοφορείται «Ο Γιος μου,» στο πλαίσιο του οποίου επτά σκηνοθέτες παρουσιάζουν τις βιογραφίες επτά διακεκριμένων και σπουδαίων Ελλήνων.
Της Λίλας Παπαπάσχου (theathinai.com)
Βρεθήκαμε λοιπόν και πάλι στο Vault για να δούμε και να ακούσουμε τι έχει να μας πει η Βασιλική Τριανταφύλλου, μία «ηρωϊκά» απλοϊκή γυναίκα, όπως οι περισσότερες γυναίκες της εποχής της, η οποία γέννησε και ανέθρεψε πολλά παιδιά (μένοντας χήρα πολύ νέα) μεταξύ των οποίων και ο Ιωάννης Μακρυγιάννης, τα απομνημονεύματα του οποίου, έμελλε λίγους αιώνες μετά να είναι κάτι σαν τη δική μας, εθνική «αποκάλυψη». Ένας άνθρωπος που πολέμησε για την πατρίδα του, έμπλεξε στα γρανάζια της πολιτικής όταν πια «ελεύθερη» η Ελλάδα από τους Τούρκους, άρχισε να κηδεμονεύεται από τις «ξένες» δυνάμεις και έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να αποκτήσει η Ελλάδα σύνταγμα (κάτι που οι απολιτίκ γενιές του σήμερα φυσικά θεωρούμε δεδομένο) και τόσα χρόνια μετά παραμένει τραγικά επίκαιρος, γεγονός που κάνει τα λόγια του να ακούγονται σαν βάλσαμο μαζί και δηλητήριο.
Η καταξιωμένη σκηνοθέτρια Κατερίνα Πολυχρονοπούλου (σκηνοθέτησε φέτος και την συγκλονιστική «ΒΡΩΜΙΑ» του Ρόμπερτ Σνάιντερ στο Θέατρο Σταθμός, με πρωταγωνιστή τον Κωνσταντίνο Φάμη) μας χαρίζει άλλον έναν απολαυστικό και συνάμα συν-κινητικό μονόλογο που δεν ήταν καθόλου αυτό που θα περίμενε κανείς από πλευράς δραματουργικού και «χωροχρονικού» πλαισίου. Ο χρόνος και ο τόπος εδώ δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία, αφού ούτως η άλλως η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλάζοντας απλώς ημερομηνίες, τοποθεσίες και ονόματα.
Έχοντας επιλέξει για το ρόλο της Βασιλικής Τριανταφύλλου την Ευγενία Αποστόλου, μία από τις πιο ταλαντούχες και «ήσυχα» δυναμικές ηθοποιούς του σύγχρονου καλλιτεχνικού μας γίγνεσθαι και αντιμετωπίζοντας με μαεστρία το χειμαρρώδες κείμενο του Γιώργου Μεσολογγίτη, η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου κατάφερε να μεταφέρει το όραμα και την ουσία που κρύβεται πίσω από τα απομνημονεύματα που μας άφησε παρακαταθήκη ο σπουδαίος Έλληνας αγωνιστής/στοχαστής, μέσω μίας ακαθόριστης χρονικά σκηνικής αφήγησης που ακουμπάει και το δικό μας σήμερα, αντανακλώντας τις χρόνιες παθογένειες του λαού μας.
Η εξαιρετική Ευγενία Αποστόλου μας μιλάει για το γιο της Γιάννη Μακρυγιάννη….
αλλά και για την ιστορία της Ελλάδας που είναι καταδικασμένη να επαναλαμβάνεται…
Η Ευγενία Αποστόλου κλεισμένη μέσα στο “σπιτικό” της -το οποίο αποτύπωσε σκηνογραφικά χωρίς καμία “φολκλόρ” διάθεση η Κατερίνα Καμπανέλλη που επιμελήθηκε και το κοστούμι της ηθοποιού- ενσάρκωσε με ευαισθησία και την σπάνια υποκριτική της ποιότητα το χαρακτήρα μίας ιστορικά άγνωστης, αγράμματης – αλλά κατέχουσας τη λαϊκή σοφία – γυναίκας που επιτέλους αποκτά τη δική της φωνή, για να μας πει όλα αυτά που μόνο μία μάνα γνωρίζει για το γιο της, όσο “διάσημος” κι αν είναι αυτός, παρουσιάζοντας άθελά της μέσα από τις διηγήσεις της τη σημερινή εικόνα της πατρίδας μας που μαστίζεται – όπως και τότε – από την οικονομική κρίση, την πολιτική διαφθορά, την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, τη διαπλοκή και τον εσωτερικό διχασμό. Με μία ειδοποιό διαφορά βέβαια. Ότι τότε υπήρξαν προσωπικότητες όπως ο Μακρυγιάννης, που δεν δίστασε να θυσιαστεί για την τα ιδανικά του και μια ελεύθερη Ελλάδα, μία Ελλάδα που μάλλον δεν θα σταματήσει ποτέ να μας….πληγώνει. Τώρα ποιος να θυσιαστεί και…γιατί ακριβώς;
Η ηρωίδα του Γιώργου Μεσολογγίτη μας απευθύνεται με λόγο άμεσο, δωρικό, γεμάτο ακούσιους αστεϊσμούς και εναλλαγές εντάσεων, με την Ευγενία Αποστόλου να μην αναλώνεται σε ηθογραφικούς μιμητισμούς ντοπιολαλιάς ή άλλων ιδιωμάτων όπως ενδεχομένως υποδηλώνει ο τίτλος της παράστασης, εκφέροντας παρόλα αυτά το λόγο με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο που εμπεριείχε ιδιωματικά στοιχεία, χωρίς όμως αυτά να υπερτονίζονται ή να επισκιάζουν το βαθύτερο νόημα το κειμένου.
Η Βασιλική Τριανταφύλλου άλλοτε απευθύνεται σε εμάς, το αόρατο ακροατήριο της και άλλοτε συνδέεται με τους υπόλοιπους “αφανείς” ήρωες του έργου (αλλά και με το γιο της μέσω μίας προσεγμένης video προβολής που απεικονίζει αποσπάσματα από τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη…) μέσω της τεχνολογίας κι ας ακούγεται κάπως οξύμωρο αυτό. Άλλωστε, όπως προαναφέραμε η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου ρίσκαρε ποικιλοτρόπως σε αυτήν την παράσταση, αφού δεν δίστασε να ενσωματώσει τους σύγχρονους τρόπους επικοινωνίας, σε μία αφήγηση με σαφείς ιστορικές αναφορές. Η μητέρα του Μακρυγιάννη παρακολουθεί στην τηλεόραση τις πολιτικές εξελίξεις (με τη φωνή της εκφωνήτριας να θυμίζει έντονα την ίδια τη σκηνοθέτρια της παράστασης που δίνει τη δική της επιτυχημένη ερμηνεία) μιλάει στο τηλέφωνο με τα παιδιά της και τις φίλες της και δίνει μέχρι και συνέντευξη σε γνωστό τηλεοπτικό μέσο της εποχής (δεν διευκρινίζεται ποιο αφού για εκείνη οι δημοσιογράφοι είναι σαν τους πολιτικούς….όλοι ή σχεδόν όλοι διαχρονικά…ίδιοι).
Η Ευγενία Αποστόλου σε ένα ατμοσφαιρικό στιγμιότυπο της παράστασης
Η Ευγενία Αποστόλου ως Βασιλική Τριανταφύλλου, μητέρα του ήρωα Ιωάννη Μακρυγιάννη, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου και τη συμβολή της Αναστασίας Γεωργαλά στην κίνηση, μας άνοιξε το σπίτι της και την καρδιά της παραμένοντας καθ’όλη τη διάρκεια της παράστασης αγέρωχη, αφήνοντας μας στο τέλος με την κορυφαία στιγμή της παραχώρησης του Συντάγματος στους Έλληνες από το Βασιλιά Όθωνα, με μπροστάρη τον ένδοξο γιο της, γεγονός που την έκανε από τη μία περήφανη ως Ελληνίδα και από την άλλη ως μητέρα. ανήσυχη για το μέλλον του παιδιού της. .Εν τέλει αποδείχτηκε πως είχε δίκιο και ως Ελληνίδα και ως μητέρα, αφού ναι μεν ο γιος της κέρδισε την υστεροφημία που του άξιζε, αλλά “θυσίασε” τη ζωή του για όλους εμάς τους μεταγενέστερους Έλληνες….κάτι που δεν ξέρω αν τελικά…μας άξιζε;
Εν όψει του φετινού Πάσχα, ότι κι αν σημαίνει πια στις μέρες μας, ας αναστοχαστούμε με αφορμή τα λόγια το Μακρυγιάννη πάνω σε διάφορα ιστορικά, πολιτικά, φιλοσοφικά, υπαρξιακά και άλλα ζητήματα με βασικό γνώμονα το γεγονός ότι ο ίδιος ο Μακρυγιάννης θεωρούσε ως το υπέρτατο όπλο του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου…τη γνώση,…
________________________________________________________________________________________
Συντελεστές
Κείμενο: Γιώργος Μεσολογγίτης
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Σκηνικά – Κοστούμια: Κατερίνα Καμπανέλλη
Μουσική: Σταύρος Τσουμάνης
Κινησιολογία: Αναστασία Γεωργαλά
Σχεδιασμός Φωτισμού: Άκης Σαμόλης
Σχεδιασμός αφίσας: surreart
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Trailer: Αινείας Τζόπη
Βοηθός σκηνοθέτη: Δανάη Πολυχρονοπούλου
Παραγωγή: Πολυχώρος Vault
Ερμηνεία: Ευγενία Αποστόλου
Παραστάσεις: Πέμπτη, Τετάρτη 9 μ.μ. Από 18 Απριλίου έως 31 Μαϊου
Γενική είσοδος: 12 ευρώ – Μειωμένο: 10 ευρώ Φοιτητές / Μαθητές / Σπουδαστές / Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ) / ΑμΕΑ / Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ) /Συνταξιούχοι – Ατέλειες: 5 ευρώ
Προπώληση: viva, 10 ευρώ
VAULT THEATRE PLUS
Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός
Πληροφορίες-κρατήσεις: 213 0356472 / 6949534889
