Χριστούγεννα στην Καθολική Εκκλησία και δη στον Μητροπολιτικό Ναό στο Κάστρο της Νάξου όπου ο εφημέριος επικεντρώθηκε στην φράση της ευαγγελικής περικοπής “δεν υπήρχε χώρος για Αυτούς στο πανδοχείο”
Μπορεί να είμαστε στις πρώτες ώρες του 2018 αλλά θα κάνουμε μία βόλτα πίσω… Όχι πολύ μακριά. Ανήμερα των Χριστουγέννων και θα μεταφερθούμε στον Μητροπολιτικό Ναό της Καθολικής Εκκλησίας της Νάξου που βρίσκεται στο κάστρο της πόλης… Ο ναός κατάμεστος από τους πιστούς ενορίτες που με ευλάβεια προσήλθαν τόσο στη νυχτερινή αγρυπνία των Χριστουγέννων, όσο και την επόμενη ημέρα το πρωί.
Και όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα της Καθολικής Αρχιεπισκοπής Νάξου (βλ kantam.gr) “όλοι περίμεναν με ιδιαίτερη κατάνυξη «την επίσημη ώρα που ο Θεός κατεβαίνει στη γη» λαμβάνοντας την ανθρώπινη φύση μας. Ο εφημέριος στο κήρυγμα του επικεντρώθηκε κυρίως στην εξής φράση της ευαγγελικής περικοπής «Δεν υπήρχε χώρος για Αυτούς στο πανδοχείο»
Εξήγησε ότι η ιστορία της θεϊκής παρέμβασης για την σωτήρια του ανθρώπου ενώνει το παρελθόν με το μέλλον, αφού ο Θεός κατά το πέρασμα των αιώνων, στον κόσμο που ο ίδιος έπλασε, δε βρίσκει σχεδόν ποτέ χώρο για Εκείνον, ώστε να δημιουργήσει την επουράνια Ιερουσαλήμ την οποία βλέπουν οι άγγελοι και διαλαλούν ψάλλοντας με την ευκαιρία της γέννησης «Δόξα στα ύψη του ουρανού και στη γη ειρήνη…»
Ήδη από την αρχή της δημιουργίας άπειρα είναι τα παραδείγματα ανυπακοής προς το Θεό και απομάκρυνσής από αυτόν.
Ο Αδάμ και η Εύα , παράκουσαν ικανοποιώντας τη ματαιόδοξη φιλοδοξία τους.
Την εποχή του κατακλυσμού όταν το ανθρώπινο γένος φθάνοντας στο αποκορύφωμα της αμαρτίας και της ακολασίας αφού δεν άφησε αναμεσά του, τον παραμικρό χώρο για το Θεό ο οποίος αναγκάστηκε να παρεμβεί και να τον δημιουργήσει μονός του.
Την εποχή του πύργου της Βαβέλ, που επικρατούσε στους ανθρώπους υπέρμετρη υπερηφάνεια και δυσπιστίας προς το Θεό ώστε θέλησαν χτίζοντας τον να φθάσουν ίσαμε τον ουρανό για να τον συναντήσουν.
Και όταν εκείνος έστελνε τους προφήτες Του να προετοιμάσουν το χώρο του, τις περισσότερες φορές το έδαφος ήταν άγονο και το κλίμα αποτρεπτικό
Τέλος όταν σαν αποκορύφωμα πατρικής αγάπης στέλνει τον Υιό Του, αυτός συναντά την απόρριψη, τόσο τη στιγμή της γέννησης Του, αφού δεν υπήρχε χώρος στο πανδοχείο, όσο και κατά την πορεία της ζωής Του με αποκορύφωμα τη σταυρική θυσία.
Ο Θεός λοιπόν δυσκολεύεται να βρει μέρος στον κόσμο που δημιούργησε κυρίως δυσκολεύεται να βρει μια ζεστή γωνιά φιλοξενίας στις καρδίες των παιδιών Του αφού τις βρίσκει διαρκώς παγωμένες σκληρές. Μήπως λοιπόν κλείνουμε την πόρτα της καρδιάς κάθε φορά που αποκρινόμαστε από εκείνον ;
Μήπως κρατάμε ερμητικά κλειστή την πόρτα του δικού μας πανδοχείου χωρίς να αφήνουμε μια χαραμάδα αγάπης να το ζεστάνει και να το κάνει φιλόξενο ;
Πόσες φορές δεν ανοίγουμε την πόρτα της καρδιάς μας στο Χριστό ;
Πόσες φορές, όπως ο πανδοχέας της ευαγγελικής περικοπής χάνουμε την ευκαιρία να συμμετάσχουμε στο σωτήριο σχέδιο του Θεού ;
Πόσες φορές άραγε Εκείνος δεν καταδέχθηκε να χτυπήσει την πόρτα του δικού μας πανδοχείου και την βρήκε ερμητικά κλειστή ;
Ας προβληματιστούμε λοιπόν και ας δώσουμε την ευκαιρία στο χριστό όχι απλώς να επισκεφτεί εθιμοτυπικά το δικό μας πανδοχείο αλλά αντιθέτως, να κατοικήσει σε αυτό σαν να είναι το δικό του σπίτι, η δική του γωνιά γεμίζοντας με αγάπη και ζεστασιά τη ζωής μας».
