Την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου τα μέλη της Ναξιακής κοινωνίας και δη οι πάλε ποτέ «Καστρινοί» σε μία σεμνή τελετή μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας τίμησαν τον πατήρ Εμμανουήλ Ρεμούνδου για την συμπλήρωση των 58 ετών από την επέτειο της χειροτονίας του….
Είναι κάποια πράγματα που δεν αλλάζουν… Παραμένουν στο μυαλό μας καρφωμένα, με τον τρόπο που τα είχαμε αντιμετωπίσει την πρώτη φορά…. Και εάν δείτε την καθημερινότητά μας, υπάρχουν μικρές στιγμές που έχουν αποτυπωθεί με τον τρόπο αυτό… Μία απ’ αυτές είναι ο «παπά – Μανώλης»… Ο Πατήρ Εμμανουήλ Ρεμούνδος, ο Ιερέας του Κάστρου, ο ποιμενάρχης του ενοριακού ναού της Καθολικής Εκκλησίας στη Νάξο. Συμπλήρωσε φέτος (βλ 29 Νοεμβρίου) 58 χρόνια ιεροσύνης… Και για εμένα είναι ένα πρόσωπο ιδιαίτερα αγαπητό. Από τότε που είχε καθημερινή επαφή με τον πατέρα μου, τον ιερέα Κωνσταντίνο Λιανό… Από τότε που έρχονταν να πει μία «καλημέρα» στο κατάστημα του Προμπονά που εργαζόμουν με τον συγχωρεμένο τον Τάκη να τον πειράζει και να του λέει «άφησε τα ράσα και γίνει …ναυτικός. Αφού όλο ταξιδεύεις»… Και σήμερα που τον συναντώ στο δρόμο όταν κατεβαίνει από το κάστρο προς τη παραλία της πόλης, τον κοιτάζω με θαυμασμό για ότι έχει πετύχει. Και δεν είναι λίγα..
Πρόσφατα, μιλώντας στην Μαρία Μάκαρη και στην ιστοσελίδα naxospress.gr, μας έκανε τη τιμή να μας μιλήσει για την «ιστορία της ζωής μου»…. Τις 93 χειρόγραφες σελίδες που έχει χωρέσει όλη τη ζωή του… Κι εκεί μας είχε αποκαλύψει το πώς ακολούθησε το δρόμο του Θεού και έγινε Ιερέας.
‘’Από όταν ήμουν μικρό παιδί ήμουν πολύ δεμένος με την εκκλησία. Από εννέα χρονών, καθημερινά, υπηρετούσα ως παπαδάκι εδώ στην Μητρόπολη, εκτός από τις Κυριακές όπου υπηρετούσαν και άλλα παιδιά μαζί μου. Στην ηλικία των δώδεκα ετών, μια ωραία πρωία, εκμυστηρεύτηκα στον εφημέριο πως θέλω να γίνω ιερέας. Εν τέλει φοίτησα στον μικρό Ιεροσπουδαστήριο στην Αθήνα και αφότου έβγαλα το γυμνάσιο έφυγα για τη Ρώμη με τα ελάχιστα Ιταλικά που είχα μάθει κατά την διάρκεια του πολέμου, εκεί όπως και στην Αθήνα διέμενα σε οικοτροφείο.
Όσο παρέμενα εκεί ( για περίπου 6 χρόνια ) έμαθα την γλώσσα διαβάζοντας κόμικς Mickey Mouse στα Ιταλικά, μάλιστα έμαθα την γλώσσα τόσο καλά που οι Ιταλοί με ρωτούσαν αν είμαι ομοεθνής τους. Σ.σ. θυμάται ακόμη την πρώτη του ημέρα στο λιμάνι του Μπάρι όταν πήγε σε καφέ και άκουσε το σερβιτόρο να λέει cafe latte (σ.σ. ο καφές με γάλα) και «νόμιζα ότι μας είπε «καφέ, ελάτε». Είπα στον ιερέα που μας συνόδευε «καλά αυτός μας μιλάει ελληνικά και μας λέει να πάμε να πιούμε καφέ». Όταν τελικά χειροτονήθηκα ιερέας στην Ρώμη, επέστρεψα εδώ στην Νάξο όπου ζούσε ακόμα ο εφημέριος εκείνος και έτσι με έστελνε κάθε τόσο στην Τήνο ώσπου μία ημέρα του 1962 με κράτησε εδώ για δεκαπέντε ημέρες …έως και σήμερα!’’
Γιατί τα λέμε αυτά; Μα γιατί όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα της Καθολικής Αρχιεπισκοπής (www.kantam.gr) την περασμένη Κυριακή (03/12) μέλη της Ναξιακής κοινωνίας μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας τον τίμησαν για την συμπλήρωση των 58 ετών από την επέτειο της χειροτονίας του…. Μάλιστα, υπάρχει κι ένα πολύ όμορφο βίντεο που έχει επιμεληθεί ο ανιψιός του Μιχάλης Ρεμούνδος με φωτογραφίες που αν μη τι άλλο μας ταξιδεύουν στο χρόνο….
Ας δούμε τι αναφέρεται στο σχετικό κείμενο με τίτλο «Επέτειος Ιερατικής Χειροτονίας π. Μανώλη Ρεμούνδου»
Μια ευχάριστη και συγκινητική έκπληξη περίμενε τον π. Μανώλη την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας επειδή η 29η Νοεμβρίου αποτελεί ημερομηνία ορόσημο για εκείνον αφού είναι η ημέρα της επετείου της Ιερατικής του Χειροτονίας.
Με πρωτεργάτη τον εφημέριο η Ενοριακή Κοινότητα της Μητροπόλεως θέλησε να εκφράσει εμπράκτως τις ευχαριστίες της για τα πενήντα οκτώ συναπτά έτη διαρκούς προσφοράς στην Εκκλησία του π. Εμμανουήλ Ρεμούνδου.
Καταρχάς, λοιπόν, εψάλη η Δοξολογία προς τον Τριαδικό Θεό σαν ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης για τον ακούραστο εργάτη που έστειλε στον αμπελώνα του.
Στη συνέχεια ακολούθησε ένα κέρασμα στην ενοριακή αίθουσα όπου προβλήθηκαν φωτογραφίες-στιγμιότυπα από τη ζωή του π. Μανώλη ξεκινώντας από αυτές της οικογενειακής θαλπωρής, συνεχίζοντας με εκείνες του ιεροσπουδαστηρίου και καταλήγοντας ως ιερέας.
Ο π. Μανώλης λαμβάνοντας το λόγο ευχαρίστησε τους ενορίτες και θέλησε να σταθεί σε κάποιες μοναδικές και σημαντικές στιγμές κάνοντας συγκινημένος ιδιαίτερη αναφορά στους γονείς του.
Όμως όλοι εμείς π. Μανώλη θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε γιατί όλα αυτά τα χρόνια αποτελέσατε και συνεχίζετε να αποτελείτε σημείο αναφοράς όχι μόνο για την ενορία μας αλλά και για όλο το νησί της Νάξου, καθώς και για τα υπόλοιπα νησιά της αρμοδιότητά σας τα οποία υπηρετήσατε πιστά αψηφώντας τις καιρικές συνθήκες, τις αποστάσεις και τη σωματική κούραση.
Σας ευχαριστούμε γιατί αποτελείτε παράδειγμα ηθικότητας και ανιδιοτέλειας και συνεχίζετε να αποτελείτε πνευματικό φάρο που το φως του νικά το σκοτάδι της σημερινής επικρατούσας πνευματικής υποβάθμισης.
Τέλος, σας ευχαριστούμε γιατί όλα αυτά τα χρόνια «φυλάξατε Θερμοπύλες», γιατί διατηρήσατε τη φλόγα αναμμένη υπό αντίξοες συνθήκες και ευχόμαστε στον π. Γιώργο αυτή τη φλόγα που του παραδώσατε να την μετατρέψει σε πυρκαγιά.
Να είστε υγιείς και κοντά μας για πολλά χρόνια ακόμα.
Σας ευχαριστούμε».
