Όταν χαθεί κάτι λέγομεν «τίτλοι τέλος» και ουχί το λανθασμένον τέλους!!! Γιατί το χρησιμοποιούν κατά κόρον οι Τηλεοράσεις και λοιποί αγορητές; Γνωρίζουν ότι διαπράττουν μέγαν λάθος, αλλά και ανακρίβειαν;
Πρόκειται για εσφαλμένην φράση την οποίαν συχνότατα ακούμεν από τα ΜΜΕ και το Διαδίκτυον, αλλά είναι κάτι που δεν μπορεί να διορθωθεί, γιατί δυστυχώς οι υποπίπτοντες σε πολλούς βαρβαρισμούς και σολοικισμούς, δυσκόλως θεωρούν ότι σφάλλουν!!! Και φυσικά δεν δέχονται συστάσεις. Έχομεν σχολιάσει πλειστάκις αυτό το λάθος. Φωνή βοώντος!!
Του Μιχαήλ Στρατουδάκη
Τίτλος σημαίνει διάκριση σε κάποιον, επιγραφή που δηλοί το περιεχόμενον συγγράμματος ή τμήματος αυτού κεφαλαίου, παραγράφου, ή ενός θεατρικού έργου άλλως επικεφαλίς, κεφαλίς , ονομασία (επωνωμασία, φίρμα) μιας επιχειρήσεως ή ενός ιδρύματος, τιμητική προσηγορία, αξίωμα, βαθμός ευγενείας, τίτλος ευγενείας, περγαμηνή, δημοσία θέση υπαλληλικός βαθμός, έγγραφον αποτελούν αποδεικτικόν μέσον δικαίωματός τινος συμβόλαιον, διαθήκη, δικαιόγραφον, χρηματιστηριακός τίτλος, κινητή αξία, χρηματόγραφον προσωνυμία.
Τέλος είναι η τελευτή, πέρας ζωής, παύση, λήξη, το έσχατον σημείον παντός πράγματος, ουσία πράγματος, κύριος σκοπός, η εσχατιά, το τέρμα, η περάτωση τινός ή επίτευξη αντικειμένου ή σκοπού, ο κύριος σκοπός μιάς επιδιώξεως ή θέσεως, σε αθλητικούς αγώνες το γέρας, το βραβείον, οι άρχοντες ή οι κυβερνώντες, οι ανώτατοι λειτουργοί, οι επώνυμοι, ο φόρος, ο δασμός, ο σκοπός και άλλες πολλές έννοιες.
Έστωσαν οι φράσεις.
Τέλος επιτηδεύματος, τέλος χαρτοσήμου, τέλος υδρεύσεως, τέλος καθαριότητος, τέλος εποχής, τέλος διαπύλιον, τέλος εισόδου, τέλος φωτισμού, τέλος εκπαιδευτικόν, τέλος κληρονομικόν, τέλος επανασυνδέσεως. Όλες αυτές οι αναφορές δηλούν το είδος του τέλους, τον σκοπόν δια τον οποίον ορίσθη, το αντικείμενον υπάρξεώς του. Είναι προσδιορισμοί του τέλους ή οι τίτλοι του τέλους. Σε καμμίαν περίπτωση δεν προσδιορίζουν την διαγραφήν ή τελευτήν αυτών. Αντιθέτως προσδιορίζουν την ύπαρξή τους. Αν αυτοί οι προσδιορισμοί, οι τίτλοι του τέλους, όπως τους αναφέραμεν, διαγραφόταν ή ακυρωνόταν δια μιάς, θα λέγαμεν «τίτλοι τέλος», χάσαμεν το τέλος, δηλαδή επήλθεν το τέλος και ουχί επήλθεν του τέλους!!!!!! Εν προκειμένω έπαυσαν να υπάρχουν, οι τίτλοι, τα αξιώματα, οι διακρίσεις. «Το τέλος του κόσμου» λέμεν και ουχί (Το) τέλους του κόσμου! «Κυριότητος τίτλοι τέλος» και ουχί «κυριότητος τίτλοι τέλους».
Όταν λοιπόν λέμε «τίτλοι τέλους» αναφερόμεθα στους χαρακτηρισμούς ή τις προσηγορίες του τέλους. Στα είδη και τις διακρίσεις του τέλους όπως τις παραθέσαμεν. Ποτέ και σε καμμίαν απολύτως περίπτωση δεν αναφερόμεθα και δεν εννοείται ότι ο τίτλος ή οι τίτλοι τελείωσαν.
Αν χρησιμοποιούσαμεν την Ονομαστικήν πτώση (τέλος) θα είχαμεν εκφρασθεί ορθώς. Η Γενική όμως δηλοί κτητικήν ιδιότητα και όχι απώλειαν.
Όταν χαθεί κάτι λέγομεν «τίτλοι τέλος» και ουχί το λανθασμένον τέλους!!! Γιατί το χρησιμοποιούν κατά κόρον οι Τηλεοράσεις και λοιποί αγορητές; Γνωρίζουν ότι διαπράττουν μέγαν λάθος, αλλά και ανακρίβειαν;
