Αναπληρώτρια εκπαιδευτικός μετά από δέκα χρόνια …περιήγησης σε όλη την Ελλάδα αποφασίζει να παραιτηθεί. Κουρασμένη από τις μετακινήσεις αλλά κυρίως με τα παιδιά της να της φωνάζουν στη μούρη την πικρή αλήθεια. Αυτή που είχε αρνηθεί όλα αυτά τα χρόνια να παραδεχτεί…
Φτάνει πια.. Έως εδώ… Δεν βλέπεις… Τι να δει αλήθεια; Η φιλόλογος της ιστορίας μας αποφοίτησε με όνειρα να γίνει εκπαιδευτικός. Να κάνει το αγροτικό της όπως όλοι και στη συνέχεια μέσω διορισμού να βρεθεί σε ένα τόπο και να τον κάνει πατρίδα της. Έστω και μακριά από τη δική της. Στα δέκα χρόνια που πέρασαν, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά αλλά δεν στέριωσε. Ως αναπληρώτρια εκπαιδευτικός κάθε χρόνο και σε άλλη περιοχή. Σχεδόν σε νησιά την έβρισκε ο χειμώνας. Ο σύζυγος μακριά κι αυτή με τα παιδιά… Φέτος, δεν άντεξε. Για πρώτη φορά ίσως άκουσε τα παιδιά να της φωνάζουν κατά μούτρα την σκληρή αλήθεια… Και πήρε την απόφαση… Φεύγω φώναξε… Και παραιτείται. Το όνειρό της χάθηκε…
Διαβάστε το κείμενο παραίτησης που έστειλε στην ιστοσελίδα xenesglosses.eu για δημοσίευση
Φέτος μετά από μια δεκαετή θητεία στο δημόσιο σχολείο από τη δύσκολη θέση της αναπληρώτριας, αποφασίζω να αποχωρήσω. Εγώ, όπως και πολλοί άλλοι που ξεκινήσαμε ως επιτυχόντες σε έναν, δύο ή και τρεις διαγωνισμούς ΑΣΕΠ και πιστέψαμε πως είμαστε κοντά στο διορισμό κι είδαμε στη συνέχεια να διορίζονται άλλοι, όπως οι καθηγητές του ΟΑΕΔ για παράδειγμα ή να μας παίρνουν τη σειρά όλοι αυτοί που ως αναξιοπαθούντες προτάσσονται, αποχωρώ από τη δημόσια εκπαίδευση όχι απλώς με απογοήτευση αλλά με μια αίσθηση αηδίας.
Βέβαια οφείλω να συγχαρώ όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων που εναλλάσσονται στην εξουσία φέρνοντας η καθεμιά το δικό της μοντέλο αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά που επιδεικνύουν απίστευτη σύμπνοια στη γραμμή που θα χαράξουν στη δημόσια εκπαίδευση: όχι διορισμοί, συρρίκνωση της εκπαίδευσης (και δη της δευτεροβάθμιας) όσο πάει κι όσο δεν πάει.
Στο μεγάλο άλλοτε κλάδο των φιλολόγων αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι θέσεις για αναπληρωτές κάθε χρόνο μειώνονται και περιορίζονται μόνο στα νησιά όπου δυσκολεύονται να πάνε όσοι έχουν παιδιά, που όταν ξεκίνησαν τα ταξίδια τους ανά την Ελλάδα αυτά πήγαιναν νηπιαγωγείο και τώρα κοντεύουν να τελειώσουν το Λύκειο.
Είναι τα παιδιά αυτά που με σταμάτησαν και μένα από αυτή την άλογη πορεία, μιλώντας μου απλά, όπως αυτά ξέρουν: φτάνει πια αρκετά μας έσυρες από νησί σε νησί, κάθε χρόνο και αλλού. Δικαιούμαστε κι εμείς να τελειώσουμε τη σχολική μας ζωή στον τόπο μας κοντά στους φίλους μας, τα ξαδέλφια μας, τους παππούδες μας, κοντά στον πατέρα μας, που τον αφήνουμε κάθε χρόνο μόνο να λυπάται που δεν μπορεί να ακολουθήσει, γιατί αυτός έχει μια σταθερή εργασία σ ένα σταθερό τόπο.
Δικαιούμαστε να περάσουμε ένα χειμώνα στο αγαπημένο μας σπίτι που τόσα χρόνια το χαιρόμαστε μόνο καλοκαίρι. Κι όταν εγώ προσπαθούσα να τα πείσω με υποσχέσεις πως αυτή τη φορά θα βρω καλύτερο σπίτι, που δε θα το δέρνει ο βοριάς, κι ο πατέρας τους θα έρχεται πιο συχνά στο νησί να μας βλέπει, αυτά ξεσπάθωναν και μου πετούσαν κατάμουτρα την αλήθεια: Δε βλέπεις ότι σε κοροϊδεύουν; Δεν πρόκειται ποτέ να σε διορίσουν, ποτέ….
Όλες οι θυσίες που κάναμε τόσα χρόνια είναι μάταιες.
