Η Μαρία Τσακωνιάτη μας ταξιδεύει στην Σαντορίνη … Μέσα από την ροή του κειμένου και με φωτογραφίες που μας .. μαγεύουν με τα αισθήματα να είναι στο κόκκινο και όπως σημειώνει ” η Σαντορίνη με μια μοιραία γυναίκα, σημαδεμένη από ένα σκληρό παρελθόν που ακόμα και δεν μπορείς να ζήσεις μαζί της για πάντα, δεν σ’ αφήνει και δεν μπορείς να την ξεχάσεις”
Ο χρόνος τελικά είναι απολύτως σχετικός. Μέσα σε λίγες ώρες μπορεί να χωρέσει εικόνες κι εμπειρίες που δεν ξεθωριάζουν ποτέ, άλλοτε γίνεται στάσιμος και κενός, κι άλλοτε περνάει βασανιστικά αργά… Αν κάποιος διατηρεί οποιαδήποτε επιφύλαξη γι’ αυτό, μπορεί να κάνει ένα σύντομο ταξίδι στη Σαντορίνη. Μία ημέρα φτάνει για να πάρεις μια δυνατή γεύση του κοσμοπολίτικου αέρα που αποπνέει αυτή η γωνιά του Αιγαίου.
Κείμενο και Φωτογραφίες από την Μαρία Τσακωνιάτη
Θα δεις τα λευκά σαν περιστέρια κτίσματα να κρέμονται από την καλντέρα, τοπίο μοναδικό που συμπληρώνει αυτή αγριάδα της κατακριμνησμένης γης. Θα χαθείς μέσα στο ατέρμονο μονοπάτι της θάλασσας που νομίζεις ότι δεν τελειώνει πουθενά.
Θα σκαλώσει το βλέμμα σου στην ηφαιστειακή γη, που παραμένει πεισματικά στη μέση της θάλασσας, για να μας θυμίζει πόσο απρόβλεπτη μπορεί να γίνει η φύση και πόσο μπορεί να δοκιμάζει τις ανθρώπινες αντοχές.
Θα δεις τον ήλιο να βουτάει γεμάτος υποσχέσεις στη Θάλασσα, πίσω από τη Θηρασιά, που αποκόπηκε βίαια από τη μάνα γη πριν από 36 αιώνες.
Θα νιώσεις τα αισθήματά σου ν’ ακροβατούν ανάμεσα στο δέος και το φόβο… Δέος γιατί με τις ανθρώπινες κατά τ’ άλλα αισθήσεις σου, θα πρέπει να βιώσεις μια μεγαλειώδη στη μοναδικότητά της ομορφιά,
Και φόβο για τον αναπάντεχο βρυχηθμό της ηφαιστειακής Γης που κανείς δεν μπορεί να σου αποκλείσει ότι θα επαναληφθεί…
Τα πάντα ως φαίνεται είναι σοφά μοιρασμένα και τελικά, καθώς η νύχτα προχωρά αποχωρούν και οι φόβοι. Γιατί σε παρασύρουν τα χρώματα, τ’ αρώματα και οι μουσικές που ξεχύνονται από παντού μέσα στα φροντισμένα στενά της καλντέρας. Αυτό το συνονθύλευμα εθνοτήτων, γλωσσών και λαών που συναντάς στα στενά των Φηρών και της Οίας, αυτό το ετερόκλητο πλήθος το συνδέει η χαρά του ταξιδιού, η εκπλήρωση του ονείρου και η δικαίωση της προσδοκίας.
Γιατί ακόμα κι αν βρεις ψεγάδια, ακόμα κι αν σε διακατέχει η άρνηση να επισκεφθείς έναν προορισμό τόσο προβεβλημένο, όταν τον ταξιδέψεις σε ταξιδεύει κι αυτός, σ’ έναν άγνωρο τόπο, άγριο και σαγηνευτικό.
Κι όταν έρθει η ώρα της αποχώρησης οι εικόνες σ’ ακολουθούν με πείσμα, σχεδόν με εμμονή.
Μοιάζει στ’ αλήθεια η Σαντορίνη με μια μοιραία γυναίκα, σημαδεμένη από ένα σκληρό παρελθόν που ακόμα και δεν μπορείς να ζήσεις μαζί της για πάντα, δεν σ’ αφήνει και δεν μπορείς να την ξεχάσεις.
