Η Γαλλία πενθεί. «Οι σεφ κλαίνε στις κουζίνες τους, στο Ελιζέ και παντού στη χώρα», όπως είπε ο Εμανουέλ Μακρόν. Ο «πάπας της γαλλική γαστρονομίας», ένας άνθρωπος θρύλος της μαγειρικής, της καλής ζωής και του έρωτα, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών
Τον φώναζαν «πάπα». Τον είχαν χαρακτηρίσει «μάγειρα του αιώνα». Σύνθημά του ήταν ότι «δεν υπάρχει μοντέρνα ή κλασική κουζίνα – υπάρχει μόνο η καλή κουζίνα». Η γαλλική και όχι μόνο γαστρονομία πενθεί. Ο θρυλικός Πολ Μποκίζ, άφησε την τελευταία του πνοή το Σάββατο σε ηλικία 91 ετών. Για τη Γαλλία ο Μποκίζ ήταν ένα σύμβολο, το πρόσωπο που κράτησε ψηλά τη σημαία της γαλλικής κουζίνας. Δεν είναι τυχαίο ότι την είδηση του θανάτου του ανακοίνωσε ο υπουργός Εσωτερικών και πρώην δήμαρχος της Λιόν Ζεράρ Κολόμπ.
«Ο Πολ Μποκίζ πέθανε. Η γαστρονoμία θρηνεί», ανέφερε στο Twitter o Kολόμπ ο οποίος έκανε λόγο για «έναν άνθρωπο απλό και γενναιόδωρο». Απλό δεν τον έλεγες τον Μποκίζ, ένα θηρίο των γεύσεων και των παθών, αλλά ας είναι. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Ηταν όμως απίστευτα γενναιόδωρος.
Paul Bocuse est mort, la Gastronomie est en deuil.
Monsieur Paul, c’était la France. Simplicité & générosité. Excellence & art de vivre.
Le pape des gastronomes nous quitte. Puissent nos chefs, à Lyon, comme aux quatre coins du monde, longtemps cultiver les fruits de sa passion.
Gérard CollombΟ πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν είπε: «Ο Πολ Μποκίζ δεν είναι πια εδώ. Οι σεφ κλαίνε στις κουζίνες τους, στο Ελιζέ και παντού στη Γαλλία. Η γαλλική γαστρονομία θα συνεχίσει να τον κάνει υπερήφανο».
Paul Bocuse n’est plus là. Les chefs pleurent dans leur cuisine, à l’Élysée et partout en France. La gastronomie française continuera à le rendre fier. http://www.elysee.fr/communiques-de-presse/article/communique-hommage-du-president-de-la-republique-a-monsieur-paul-bocuse/ …
Communiqué – Hommage du président de la République à Monsieur Paul Bocuse
Son nom seul résumait la gastronomie française dans sa générosité, son respect des traditions mais aussi son inventivité.
elysee.fr
Emmanuel Macron
«Ο μάγειρας του αιώνα», όπως είχε ανακηρυχθεί, πέθανε σε ηλικία 91 ετών στο Κολόνζ-ο-Μον-ντ’Ορ, κοντά στη Λιόν, σύμφωνα με έναν σεφ της πόλης, στενό φίλο της οικογένειας που προς το παρόν δεν έχει προβεί σε κάποια επίσημη ανακοίνωση.
Ο Μποκίζ έπασχε εδώ και πολλά χρόνια από Πάρκινσον ενώ το BBC ανέφερε πως πέθανε μέσα στο εστιατόριό του.
Ηταν ο πρώτος σταρ της κουζίνας. Η ζωή του ήταν η μαγειρική, οι γυναίκες και η δημόσια εικόνα του.
Ο Πολ Μποκίζ επιδεικνύοντας τον κόκκορα των Γάλλων, στο μπράτσο του από το 1945. Οταν τα τατουάζ στη μαγειρική ήταν πραγματική μαγκιά
Γεννήθηκε το 1926 στο Κολόνζ-ο-Μον-ντ’Ορ, σε μια οικογένεια μαγείρων. Αρχισε να εκπαιδεύεται στην κουζίνα σε ηλικία 16 ετών, στο πλευρό μεγάλων σεφ όπως η Εζενί Μπραζιέ, η πρώτη γυναίκα που απέσπασε τρία αστέρια Michelin για τα εστιατόριά της. Στα 17 του μπήκε στον πόλεμο στις τάξεις του στρατού της Ελεύθερης Γαλλίας του στρατηγού Σαρλ ντε Γκολ. Στις 8 Μαΐου του 1945, όταν η Ευρώπη πανηγυρίζει το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την ήττα της χιτλερικής Γερμανίας, ο 19χρονος Μποκίζ απέκτησε το πρώτο του παράσημο -ένα τατουάζ που χτύπησε με τη βοήθεια αμερικανών στρατιωτών στο αριστερό μπράτσο.
Το δικό του πρώτο αστέρι Michelin το κέρδισε σε ηλικία 32 ετών, το 1958, και ακολούθησε ένα δεύτερο, δύο χρόνια αργότερα, αφού μετέτρεψε την οικογενειακή ταβέρνα του σε ναό της γαλλικής γαστρονομίας.
Ο Μποκίζ έφτασε να έχει χτίσει μια αυτοκρατορία αξίας 50 εκατ. ευρώ. Υπηρετώντας τη μαγειρική όσο και τη δημόσια εικόνα του ήταν πάντα έτοιμος να ποζάρει με την ποδιά και τον σκούφο του μολονότι τα τελευταία χρόνια ορισμένοι κριτικοί δεν δίσταζαν να πουν ότι δεν ήταν πια τόσο καλό το εστιατόριό του στις όχθες του ποταμού Σον.
To εστιατόριο «Paul Bocuse». Μια Bugatti ταιριάζει στην γαστρονομία αιχμής
«Δουλεύω σαν να επρόκειτο να ζήσω 100 χρόνια και απολαμβάνω τη ζωή σαν η κάθε μέρα να ήταν η τελευταία», αστειευόταν.
Η ζωή του ήταν γεμάτη γεύσεις και πάθη. Ο Μποκίζ ήταν ένας πολύγαμος. Αν και από το 1946 ήταν παντρεμένος με τη Ρεϊμόντ, με την οποία απέκτησε μια κόρη, μοιράστηκε τη ζωή του ταυτόχρονα με άλλες δύο γυναίκες: τη Ραϊμόν, μητέρα του γιου του Ζερόμ, επί πάνω από 60 χρόνια και την Πατρίσια, την επικεφαλής των δημοσίων σχέσεων του επί 40 χρόνια.
«Λατρεύω τις γυναίκες και σήμερα ζούμε πάρα πολύ για να περάσουμε μια ολόκληρη ζωή μόνο με μία» είχε πει ο ίδιος.
Ενα πορτρέτρο του Μποκίζ σε έναν τοίχο κοντά στην Κολόν Μοντ ντ’ Ορ
Φρέσκα υλικά, πιο ανάλαφρες βερσιόν σε σάλτσες και θεμελιώδεις γαλλικές τεχνικές που μεταφράζονταν σε καινοτόμο γαστρονομική saga ήταν το αποτύπωμα που άφηνε στα πιάτα του. «Δεν μπορείς να ξεχάσεις τα καλά συστατικά. Αν δεν υπάρχει καλή πρώτη ύλη, δεν υπάρχει καλή μαγειρική», είχε πει σε εκδήλωση στη Νέα Υόρκη μετά τη βράβευσή του ως «σεφ του αιώνα», τίτλος που του αποδόθηκε από το Culinary institute of America. Πάνω σε αυτή τη βασική αρχή έθετε τα μαγειρικά του θεμέλια.
Ακολουθώντας τα χνάρια του Fernard Point-πνευματικού πατέρα της «Nuvelle Cuisine» και μέντορα αρκετών πιονέρων Γάλλων σεφ που υποστήριξαν σημαντικές μεταρρυθμίσεις του γαλλικού γαστρονομικού μοντέλου- ανέπτυξε ένα μαγειρικό στυλ που κατέθετε στο «Auberge du Pont de Collonges» (ή το πλέον «Paul Bocuse»), το εστιατόριό του κοντά στη Λυόν το οποίο διατηρεί τα τρία του αστέρια περισσότερο από 50 χρόνια. «Η Nuvele Cuisine ήταν μια ιδέα του Henri Gault (του επιδραστικού οδηγού Gault – Millau) σε μια φωτογράφισή μας με την Air France στο αεροδρόμιο του Ορλί για την προώθηση των γαστρονομικών ταξιδιών με Concorde. Ποζάραμε όλοι οι μεγάλοι σεφ για τη φωτογραφία όταν είπε: “Ιδού η Νέα Κουζίνα”. Στη συνέχεια αυτή η έκφραση επαναλήφθηκε στο περιοδικό», είχε δηλώσει διευκρινίζοντας το πώς προέκυψε o όρος «Nuvelle Cuisine» (νέα –εκμοντερνισμένη- κουζίνα).
Ο ίδιος ωστόσο, παρά το διεθνές του status, ήταν βαθιά ριζωμένος στη γενέτειρά του. Αγαπούσε την παραδοσιακή κουζίνα της Λυών και κοιμόταν ακόμα στο ίδιο δωμάτιο που γεννήθηκε. «Όταν έρθει η ώρα (του θανάτου του) θέλω οι στάχτες μου να σκορπιστούν στον Saône, που ρέει ακριβώς δίπλα από το σπίτι μου. Είναι ο ποταμός της ζωής μου», ανέφερε σε συνέντευξή του στο περιοδικό «L’Express» το 2005.
Πηγή: protagon.gr
